012 – Abraham van Riebeeckschool 1952

Ik denk de vijfde klas met meester Smit 1952?

Rene Parree

————————————-
Rene,
Ik zal een poging wagen. Het is uiterst merkwaardig dat de meeste gezichten je bekend zijn, maar dat niet alle namen gelijk binnenkomen, terwijl er ook gezichten zijn waar je niets mee kan. Verkeerde rij? Ik weet het niet, maar ik vind het gek. Een vraagteken voor wat ik niet weet.

Goed, bovenste rij: ?; Ruud Strietholt, volgens zeggen overleden,?, Georges Tielman; Jan Wijnands; Ria Koel(e)man; Carla van Westerenen; ?; ?; ?; ?; ?; ?; ?.
3e rij:?; ?; ?; Marrigje Brouwer; ?; ?; Frans Koops; Nettie Kraak; Rob van Tuijl; ?; Wim Meijer; ?; Blanche v.d. Linden; Ruud Greeff.
2e rij: Gerda Hiemstra; Ria Teune; Rene Parree; ?; ?; ?; Tempelaar?; Wim Roerdinkholder; ?; Lea Bosman; Bob Lodeizen; Fons van Laar.
1e rij: Paula Kras; Jitze Glas; Wil van Jelgershuis; Rob de Haan; Yvonne ten Heuvel; Wim Huisman; ?.
Op de 3e rij, tweede van links denk ik dat dit een (Chris) Veltkamp was, zijn vader had een pottenbakkerij achter het laatste huis aan de Fahrenheitsingel tegen de dijk. Rene, van jou ben ik niet zeker, maar je lachte altijd en je lijkt er erg op. Ga je nog steeds zonder jas van huis?
Dan zijn er nog wat namen die mij te binnen schieten, maar waar ik geen gezichten bij kan vinden: Peltenburg, Jolink, Tommie Ordelman, Bernard Heida en een zekere Steef.
De klas weet ik niet meer, ik heb het idee dat het wat vroeger was.

Ruud Greeff

———————————————-
Ruud ik zit inderdaad naast Ria Teunen. Mijn beeld van jou is een rodekrullebol. Er zijn altijd namen die je je blijft herinneren zo ook jij. Ooit ben je eens bij mij thuis geweest Reaumurstr.51. Ik geloof dat ik verliefd was op je zus in stilte. Ik ga nog een X reageren naar aanleiding van die foto

Vriendelijke groet
Rene

———————————————-
Ik vergis me zit niet naast Ria Teunen.
Naast wie wel weet ik niet meer.

René Parree

———————————————-
Rene,

Dank voor je reactie, Jammer dat ik het verkeerd had met jouw plek naast Ria. Wij hadden in die tijd een soort wedstrijd wie het langst in de winter zonder jas naar school kwam en ik heb de indruk dat jij gewonnen had. Ik kan mij helaas niet meer herinneren dat ik bij je thuis ben geweest maar je naam en persoon staan wel in mijn geheugen gegrift en het feit dat ik gereageerd heb op jouw vraag voor de foto komt daar uit voort. Ik heb overigens ook hulp gehad hierbij, maar ik weet niet of er prijs gesteld wordt op het noemen van een naam. Dus dit wacht ik nog even af.
Maar het is natuurlijk wel gek dat ik het huisbezoek niet meer weet, maar het is niet anders.
Ik ga trouwens ook een poging doen voor de andere foto.

Groet,
Ruud Greeff

—————————————-
Ruud kun jij je nog herinneren dat we een toneelstukje moesten instuderen en ik de rol van huisvader kreeg toebedeeld die ook nog op zijn handen kon lopen (God bewaar me )We kregen ter afscheid een klein boekje met …..ĺ? heb jij dat boekje nog?

Vriendelijke groet
René.

—————————————-
Rene,

Als je het toneelstukje bedoelt van een arme, doofstomme Russische wees, die voor de verandering liefdevol was opgenomen in een Nederlands gezin, dan kan ik mij dat herinneren. Ik ga er voor het gemak maar even van uit dat je dit stuk bedoelt. Het was bedacht, geschreven en geregisseerd door Juffrouw Baruch, die een aantal maanden als invalkracht ons blij maakte. Het zal de vierde of de vijfde zijn geweest. Zij heeft daar nogal wat tijd aan besteed om ons ongeletterden vrij van podiumvrees te maken. Zij was de tijd ver vooruit. Jan Wijnands was dat arme doofstomme jongetje, ik ten koste van Fons van Laar de onderwijzer en dan moet jij de pleegvader zijn geweest. Maar wie was jouw gade dan? Ria Teune? Het op handen lopen zit bij mij vaag achterin en het is niet denkbeeldig dat het na enkele glazen helder op het netvlies komt. Maar op dit moment moet ik het niet mooier maken dan het is, dus ik hou het nog even in beraad, Overigens sprak Jan W., na een lange tirade van mij als schoolmeester, het onsterfelijk woord “Matuschka” hetgeen in het Russisch moeder betekent, zoals juffrouw Baruch ons had uitgelegd. Spontaan genezen, jawel, ik wist niet dat ik het in mij had. Het was natuurlijk wel zo, dat ik die tirade niet kon onthouden en die las ik met de hand op de schouder van Jan op van papier, dat naast hem op de schoolbank lag. Het klamme zweet breekt mij nog uit als ik hier aan terugdenk. Dat zal ook wel de reden zijn dat de andere spelers voor mij nog een beetje verborgen zijn, ik had het gewoon veel te druk met mijzelf.

Als je het rode boekje bedoelt, met wat foto’s, dat zou ik nog moeten hebben. De vraag is alleen waar. Of er ooit een boekje van dat toneelstuk is geweest, daar kan ik mij niets van herinneren.

Groet,
Ruud

—————————————-
Ruud,herinneringen beleven als momenten,ver dalen in een doolhof van gevoelens en herinneringen.De meeste herinneringen zijn al bij het ontwaken verwaaid,maar soms,is er een hoogst individuele herinnering die zich lossen telt uit de vergetelheid,en aan je blijft klitten.Herinneringen beleven als momenten van het heden,in welk heden,als ik terugkijk de herinneringen des te scherper contouren
zie aannemen.Dwalen in een doolhof van gevoelens en herinneringen.
In mijn herinnering speelden we het toneelstukje in ons laatste schooljaar.

Groet
Rene

—————————————-
René,

Het geheugen is per definitie onbetrouwbaar, daar ben ik al veel eerder achter gekomen. Maar dat is niet zo erg als er meerdere mensen zijn uit dezelfde periode, die ook geneigd zijn daar iets over te zeggen. Ik ga er nu van uit dat wij het over hetzelfde toneelstuk hebben. Ik dacht 4e of 5e klas, maar later dacht ik dat dat misschien wel wat te vroeg zou zijn. Later schoot mij te binnen, dat wij, of in ieder geval ik, een keer thuis ben geweest bij juffrouw Baruch om te repeteren. Op zich zegt dat niet zoveel, maar zij woonde op kamers in de buurt van het Gallileiplantsoen en dat was toch wel een eind uit de buurt. Nu heb ik toch wel het idee, dat onze actieradius al op jonge leeftijd groot was, maar dit was misschien toch wel wat te ver voor 10 jarigen. Maar mijn probleem met het verleden is, dat ik geen duidelijk tijdsbeeld heb. Jaartallen zeggen mij niets, datzelfde geldt voor welke klas.

Dat op handen lopen is er geweest, maar ik zou het uit mijzelf niet herinnerd hebben. Er staat mij iets van bij dat we allemaal zaten te kijken of het deze keer weer zou lukken, maar ik ben wel op het spoor gezet, dus beïnvloed ben ik wel. Maar jij moet het nog weten en als we het over hetzelfde toneelstuk hebben, is het gewoon zo.

Samengevat: in de zesde klas kon jij nog op je handen lopen. Er zij er niet zoveel die dat kunnen zeggen.

Groet,
Ruud.

—————————————-
Klopt dat wij extra repeteerden voor mijzelf sprekend kon ik de tekst maar moeilijk onthouden. Actieradius, ,sOchtends naar de doorlopende voorselling in de Cineac.Veel later Cassablanca waar tenorsaxofonist
Kid Dynamite en tompetttist Terry Cotton speelden,hoewel het Oxhoofd ook de moeite waard was.Het zijn herinneingen de zoetste het bitterst. Deze tijd kent ook zijn zegeningen hoor meer en beter dan in onze tijd.

Groet
René