Bron: WV-HEDW.nl
Antoon van Meurs heeft zondagmiddag afscheid genomen als clubscheidsrechter van WV-HEDW. Onder een onwaarschijnlijk zomerse oktoberzon sloot hij zijn loopbaan af met WV-HEDW 16 – Kwadijk 3, een wedstrijd die zo doelpuntrijk was dat het scorebord het niet meer aankon (4-11). Antoon wel, hij noteerde alle doelpunten, telde elke seconde blessuretijd erbij op, en hield – zoals vrijwel altijd – de kaarten op zak.

Op een goed gevuld Sander en Ria Post-Plaza hadden de meeste zonaanbidders halverwege de wedstrijd in de gaten dat zich op het hoofdveld een stukje clubhistorie voltrok. Een scheidsrechter van 84 (vier-en-tachtig) jaar floot hier zijn allerlaatste wedstrijd. Toen Antoon na rust als laatste het hoofdveld betrad, kreeg hij van het hele terras en van alle spelers op het veld een ovatie die tientallen seconden aanhield, een tafereel dat bij een enkele sentimenteel aangelegde WV’er tranen van ontroering deed wellen.
Na afloop van de wedstrijd verliet Antoon het veld door een erehaag van spelers van de thuis – en uitploeg. Op de Bram van Genderen-side werd hij vervolgens, onder toeziend oog van zijn zoon en schoonzoon, door voorzitter Ronald Nijsen bedankt en gehuldigd met bloemen en een clubmedaille. Waarna het terras hem opnieuw met een open doekje onthaalde. Zondag 16, naar eigen zeggen een van zijn favoriete teams, had tot slot nog een persoonlijk dankwoord en cadeau voor hem in petto.
Antoon van Meurs (1934) floot bij WV vijftien jaar lang alles wat los en vastzat. Op zaterdag, op zondag, doordeweeks in de Springer Cup en wat verder nog voorbij kwam. De afgelopen drie jaar was hij vooral op zondag actief. Stoppen of afbouwen was voor de in Weesp woonachtige Antoon geen optie, een leven zonder zijn wekelijkse wedstrijd(en) en het onder de mensen zijn bij WV was voor hem ondenkbaar, ook na een jaar waarin hij driemaal door een TIA werd getroffen en de brandweer hem met een gebroken heup uit zijn woning moest takelen. En hoewel de frêle verschijning van Antoon, inmiddels zichtbaar stram van leden en bij warm dikwijls beangstigend wit wegtrekkend, her en der wel wenkbrauwen deed fronsen, was de realiteit dat in wedstrijden onder zijn leiding eigenlijk relatief weinig gedoe was. Alsof de aanwezigheid van de stoïcijns leidende good old Antoon een temperende werking had op testosteron en adrenaline: als appelleren geen enkele zin heeft, laat dan ook maar.
In een goed en respectvol overleg met het bestuur kon Antoon zich uiteindelijk verzoenen met de conclusie dat de tijd om te stoppen nu toch echt was gekomen. Zijn loopbaan als scheidsrechter omspant zo’n 69 jaar; toen hij bij WV kwam fluiten, was hij al bijna zeventig lentes jong en had hij elders zijn pensionering en afscheid al eens gevierd. Bij WV heeft Antoon daar in de blessuretijd van zijn loopbaan in vijftien jaar nog vele honderden wedstrijden aan toegevoegd, een unieke prestatie van een markante verschijning op de club.
Antoon kreeg zondag het afscheid dat hij verdiende en genoot daar zichtbaar van. We hopen hem in burgerkleding nog heel vaak terug te zien op de club die hij in zijn korte dankwoord omschreef als ‘echt de mooiste club die ik ken’.
Marcel van Riessen
Geef een reactie