Mijn vader was lid van a.v.v. ANIMO en op 10 jarige leeftijd werd ik ook lid van deze vereniging. Er moest toen natuurlijk een voetbal tenue worden aangekocht. Wij woonden in de Wagenaarstraat en in de Reinwardtstraat op nr. __ zat toen Sporthandel ’t Oosten van Ronneberg.
Dit was in 1951.
De collectie voetbalschoenen bestond voornamelijk uit de merken Etes en Quick.
Na veel passen werd uiteindelijk voor Quick gekozen. Daarna volgde nog een rood shirt met zwarte baan in het midden en op de rug. Vervolgens nog een witte broek, en een paar voetbalkousen in de kleuren zwart met een rood boord. De voetbalschoenen waren voorzien van lederen noppen met 3 spijkertjes, deze moest je na iedere wedstrijd weer controleren of er geen spijkertjes uitstaken. Voor aanvang van een wedstrijd werd dit door de scheidsrechter vaak gecontroleerd zodat je een tegenstander niet kon blesseren. Staken er wel spijkertjes uit de noppen, dan moest je naar de terreinknecht en aan hem vragen om een schoenmakersleest en hamer om deze weg te slaan. Ook verloor je tijdens de wedstrijd wel eens een nop.
De wedstrijd speelde je met een lederenbal met daarin een binnenbal, de bal was dichtgeregen met een leren veter. Als je de bal kopte en precies de veter op je voorhoofd kreeg kon dit zeer gevoelig zijn. Ook was het zo dat als de bal goed nat was geworden op het veld of in de sloot dan werd hij steeds zwaarder. Tegenwoordig is dit allemaal veel verbeterd, geen noppen meer met spijkertjes, zacht lederen schoenen, geplastifiseerde ballen die geen vocht opnemen, enz. enz. Toch zie ik in het hedendaagse betaalde voetbal nog spelers die geen goede geplaatste cornerbal of vrijeschop kunnen nemen. Het materiaal is beter, maar dit niet alleen ook de velden, trainingen en verzorging. Diep treurig is het dan ook nog in het betaalde voetbal heel veel spelers maar een been kunnen gebruiken, het spelletje hun hobby is en er bovendien een hoop geld mee verdienen.
Wim de Waal
Geef een reactie