31 december 1919 – 1 januari 2012
Door: Jo Haen (1939) Geboren in Purmerend. Woont sinds 1963 in de Watergraafsmeer. Samen met Ron de Wit beheert zij deze website. Ze schrijft verhalen, interviewt mensen in de WGM en organiseert verhalenwandelingen.
Op woensdag 21 maart 2012 verscheen het Amsterdams Stadsblad, oorspronkelijk Wiering’s Weekblad geheten, voor de laatste keer. Een gebeurtenis om even bij stil te staan. Het blad werd begin jaren 20 van de vorige eeuw opgericht door Carel Wiering (1897-1961). De bakermat lag op de Hogeweg 14.
De heer Wiering woonde boven de zaak waar de krant in een oplage van 200.000 stuks werd gemaakt. Hij had vergunning voor een drukkerij, uitgeverij en een advertentie-afdeling.
Foto: Krant voor de buurt Alle rechten voorbehoude
Verhuizingen
In 1941 verhuisde het kantoor na een fusie met het Wegeners Weekblad naar de Herengracht. In 1942 was het daar afgelopen wegens gebrek aan papier en electriciteit. Wiering zelf ging op de Hogeweg verder met een raamcourant, die bij sigarenwinkeliers en boekhandelaren verscheen.
In juni 1945 herrees het blad uit de as onder de naam Wierings Weekblad Revu, als abonnementenblad omdat een gratis krant in verband met de papierschaarste niet mocht worden verspreid. Maar na een paar jaar kreeg iedereen weer het Wierings Weekblad gratis in de bus.
In 1952 werd de behuizing aan de Hogeweg te klein en werd Nes 55 het adres. In 1954 werd het Wierings Weekblad gekocht door Het Parool en Het Vrije Volk.
Wiering wordt Amsterdams Stadsblad
De naam Wiering verdween in 1973: toen werd “zijn” blad het Amsterdams Stadsblad. Volgens de heer J.ten Dam, lid van de directie, enerzijds omdat de naam Wiering nogal wat verwarring opriep, anderzijds omdat het blad was uitgegroeid tot een echt stadsblad. Op 4 oktober 1978 verhuisde het blad, dat 14 edities en een oplage van 350.000 exemplaren telde, naar Kalverstraat 112.
Op donderdag 16 april 1959 verscheen t.g.v. het 35-jarig bestaan een jubileumnummer waarin naast gelukwensen van vele instanties ook die van de burgemeester van Diemen, de heer Strumphler Tideman was opgenomen. Want de dorpen in de regio Amsterdam kregen het blad eveneens gratis.
In 2012 nog slechts een dun katern
Maar van de stevige buurtkrant is anno 2012 niet veel meer over. Een dun katern met een minimum aan eigen verhalen, ook nog eens ingevouwen in De Echo, het advertentieblad van De Telegraaf dat altijd de grootste concurrent was. Een treurig lot. Zeker als je dat vergelijkt met de hoogtijdagen in de jaren negentig, toen zestien vaste redacteuren wekelijks een nieuwswaardige dikke krant maakten waar het Parool en De Telegraaf met een schuin oog naar keken en soms zelfs stukken uit overnamen.
“Het was een speeltuin, je kon van alles uitproberen”, volgens een van de verslaggevers. Tegelijkertijd was het een kweekvijver voor talent.
Eens de NRC onder de huis-aan-huisbladen
Al jaren leed de krant verlies door tegenvallende advertentieverkoop. De krant werd opgekocht door Erik de Vlieger in 2003, die vastgoedmensen aan een baantje bij de krant hielp. “Uiteindelijk is de krant de nek omgedraaid”. Door wanbeleid is de ziel toen zoekgeraakt. Op een ochtend bleek het complete archief, liefdevol met schaar en lijm in elkaar gezet, bij het grofvuil gezet.
Ooit noemde Jan Blokker het Stadsblad de NRC onder de huis-aan-huisbladen. Regelmatig werden er journalistieke prijzen gewonnen
Na de jaren 90 ging het snel bergafwaarts. De stadsdelen gingen hun eigen kranten maken en personeelsadvertenties verschenen op internet. Het Amsterdams Stadsblad werd een noodlijdend huis-aan-huisblad, sinds 2011 ingeschoven bij de Echo.
Op 21 maart 2012 het allerlaatste nummer
Het Stadsblad zal worden gemist. Destijds had het blad de mankracht om alle raadsvergaderingen bij te wonen. Nu kunnen deelraden vrolijk een jaar lang vergaderen zonder dat er ooit een journalist aanwezig is. De democratische controle is weg.
Vandaag 21 maart 2012 verschijnt dus het allerlaatste nummer.
De naam zal toch nog blijven voortbestaan in de nieuwe naam van het weekblad De Echo: dat zal voortaan Stadsblad De Echo heten.
Bron: 350 Jaar Watergraafsmeer van J.Kruizinga en Dagblad Het Parool.
Foto: Krant voor de buurt – 75 jaar Alle rechten voorbehouden
Foto: Krant voor de buurt Alle rechten voorbehouden
Foto: Krant voor de buurt Alle rechten voorbehouden
Foto: Krant voor de buurt Alle rechten voorbehouden
Foto: Krant voor de buurt Alle rechten voorbehouden
Hallo Kan iemand mij vertellen of ooit een Disney strip in het Wiering’s Weekblad verschenen is of was het de Echo. Mij staan leuke strips bij van Donald Duck en Katrien Duck. Katrien werd Grietje genoemd, een unicum in de Nederlandstalige Disney. Ik zou maar al te graag een paar scans van Grietje hebben of zelfs het origineel. Met vriendelijke groet, J.
Beste Ron de Wit en Jo Haen,
Wat leuk om deze geschiedenis van Het Wiering’s weekblad en later het stadsblad te lezen. Ik ben van 61, dus ik kan mij nog wel herinneren dat het Wierings weekblad aan huis kwam. Ik heb echter nooit geweten dat het opgevolgd is door het Amsterdams stadsblad. Bij toeval kom ik bij dit artikel omdat ik op zoek was naar de voormalige weekbladen, Wij ontvangen alleen nog maar de westerpost en de Echo waar het Amsterdams stadsblad naar ik begrijp een bijlage van is ontvangen wij al jaren niet meer, vandaar mijn zoektocht.
Het Wiering’s Weekblad
Carel Wiering (84), de zoon van, vertelde mij als aanvulling op bovenstaand verhaal dat zijn vader zonder één cent met de krant was begonnen. Hij hielp als 6-jarige al mee op het kantoor op de Hogeweg en kwam op zijn 14e jaar op de loonlijst. Hij heeft jaren voor de lay-out gezorgd terwijl zijn vader de nieuwsgaring en advertentiewerving deed.
De drukkerij bevond zich op een adres, daar het pand op de Hogeweg daar te klein voor was. Het gezin woonde op de bovenverdieping terwijl beneden het kantoor was. Ze hadden eerst enkele jaren in de Willem Beukelszstraat gewoond.
Als je het pand op de Hogeweg binnenkwam stond je eerst in een halletje. De tussendeur, die op slot was, zodat niet iedereen zomaar kon doorlopen, bevatte een luikje waardoor bezoekers te woord werden gestaan. Ook toen al had men last van overvallen en op deze manier probeerde men dat te voorkomen.
De oplage van de krant was in die tijd 230.000 stuks. Die werden door 40 bezorgers in de stad huis aan huis bezorgd. Eén keer in de week kwamen ze naar het kantoor op de Hogeweg om hun loonzakje op te halen. Dat gaf een hoop drukte, er werd luid gesproken en in de toch niet zo grote ruimte maakte dat indruk op Carel. Hij was altijd blij als ze weer weg waren. De bezorgers waren geen scholieren zoals tegenwoordig, maar volwassen mensen.
Wiering had ook reizigers (nu zouden we zeggen vertegenwoordigers) in dienst die bedrijven bezochten met het doel advertenties voor het blad te werven. Ook werkten er verschillende familieleden in het bedrijf.
In de oorlog en ook nog daarna was er grote papierschaarste. Dat was de reden dat de krant tijdelijk alleen als raamkrant verscheen. Bij 30 adressen in Amsterdam waarvan 15 in Noord, voornamelijk sigarenwinkels en boekhandels, ging Carel langs om de krant voor het raam te hangen.
Hij kijkt terug op een mooie tijd. En vindt het jammer dat de krant niet meer bestaat.
Jo Haen
Met dank aan Carel Wiering jr. (Amsterdam, 2012)
Het Wiering’s Trompetter Korps
Het Wiering’s Weekblad mag dan allang ter ziele zijn, het Wiering’s Trompetter Korps bestaat nog altijd. Vandaag, Koninginnedag 2012, waren ze op het Bredewegfestival. Schitterende trompetters schetterden door de straat voorafgegaan door de schattige River Girls.
Wat is de geschiedenis van dat Wiering’s Trompetterkorps ?
Het Wiering’s Trompetter Korps is ontstaan uit KOMA. Dit betekent: Korps Oude Militairen Amsterdam. Daarna werdt het de Echoband. (Echo is een stadskrant in Amsterdam). Alleen als je militair was geweest dan mocht je lid worden.
Op 1 januari 1961 veranderde de naam in Wiering’s Trompetter Korps. Het Wiering’s Weekblad werd later het Amsterdams Stadsblad dat afgelopen maart 2012 ophield te bestaan.
Tot 1979 mochten er geen dames bij het WTK en je moest 16 jaar of ouder zijn. Na dat jaar dus wel dames erbij maar je moest nog steeds 16 jaar of ouder zijn. Het WTK heeft op verschillende locaties haar onderkomen gehad. In West, Oost, Landsmeer en in de Duinpan. Vanaf 2010 zijn er leerlingen vanaf 7 jaar bezig om de jachthoornmuziek voort te doen leven, want de jachthoornkorpsen zijn schaars in Nederland.
Daarom is het WTK lid van de Samenwerkings Verband Jachthoornkorpsen. Eenmaal per jaar is er een jeugddag, jachthoorndag en play-in. De korpsen die lid zijn van het SVJ organiseren deze dagen.De instrumenten van WTK zijn jachthoorns,trompetten, bastrompetten, tamboers, pauken, overslag, bekkens en lyra. De jachthoorns en trompetten hebben geen ventielen en de tonen worden gemaakt door de stand van de lippen.
Jo Haen
Hogeweg – 30 april 2012.
De Meerpost
In 1953 verscheen naast het Wiering’s Weekblad ook De Meerpost, een soortgelijke krant. Speciaal voor de Watergraafsmeer, Betondorp, De Wetbuurt, Duivendrecht, Jeruzalem en Diemen
.
Bron: Diemer Courant 18 februari 1998
‘Rijk is hij van de krant niet geworden’.