1922 – 1957
Auteur: Jo Haen – met heel veel dank aan schoondochter Annie Raavé (1926), 94 jaar oud!

Banketbakkerij Raavé was van 1922 tot 1957 een begrip in de Watergraafsmeer. Begonnen in de Wakkerstraat 05 (in 1922), verhuisd naar Middenweg 55 c (in 1927) en in 1933 naar Middenweg 63. Aan de hand van foto’s en ander materiaal die schoondochter Annie Raavé (inmiddels 94 jaar) ons toestuurde heb ik onderstaand een beeld proberen te schetsen van het banketbakkersbedrijf.

Begonnen in voormalige slagerij van Hesp in de Wakkerstraat
Toen slagerij Hesp van Wakkerstraat 5 verhuisde naar Middenweg 27 begonnen Adriaan C. Raavé, (1895-1963) en zijn vrouw Bertha Raavé-Banning (1899-1985) op 6 december 1922 een banketbakkerij in het pand van de voormalige slagerij.
Wakkerstraat genoemd naar voormalige burgemeester
De Wakkerstraat, genoemd naar J.P. van Medenbach Wakker (1784-1860), notaris en burgemeester van Watergraafsmeer van 1817 tot 1853. Hij heeft gewoond op het terrein waar later, in 1900, de Wakkerstraat is gebouwd. In 1925 bestond de straat 25 jaar en ter gelegenheid daarvan werd bijgaande poster verspreid. Daarop een plattegrond met alle winkels in de Wakkerstraat. De straat die na de Middenweg toen de belangrijkste winkelstraat in de Watergraafsmeer was.

Op de poster uiteraard ook Banketbakkerij Raavé. Met een reclame: ‘Elke kooper van ƒ 1,– of meer ontvangt op Vrijdag 5, Zaterdag 6 en Zondag 7 Sept. een tablet chocolade. Elke 25ste kooper die voor minstens 50 cent koopt ontvangt een heerlijke taart à 2,– cadeau.’


Opening nieuwe brug in 1925
Ook toen de smalle Oetewalerbrug in 1925 vervangen werd door een vaste stenen brug en op zaterdag 31 januari feestelijk geopend werd maakte Raavé van de gelegenheid gebruik om zijn klanten ‘dien dag en Zondag 1 Februari aan iedere kooper van minstens van ƒ 1,– contant een heerlijk tablet Droste Chocolade CADEAU te geven.’

Verhuizing naar Middenweg 55 c
Op 20 augustus 1927 verhuisde Adriaan Raavé met zijn gezin, (ze hadden inmiddels 2 zoontjes Lodewijk (6-10-1923) en Adriaan (4-08-1927), naar Middenweg 55 c, waar hij de banketbakkerij voortzette. De reden is niet bekend, misschien was de Middenweg een betere locatie.





.
In 1933 verhuizing naar Middenweg 63
De zaken gingen waarschijnlijk zeer goed, want in 1933 werd er weer verhuisd en wel naar een groter pand op Middenweg 63, de voormalige woning van de laatste burgemeester van de WGM, Johannes de Wit. Op deze plek bevond zich eerder een lunchroom De Kroon genaamd.
Protest tegen onteigening voortuin
Voor het pand bevond zich toen nog een voortuin met plek voor een terras. Later werden die voortuinen onteigend maar Adriaan Raavé heeft daartegen met succes geprotesteerd, al is dat later alsnog gebeurd. Het voordeel van een stuk eigen grond voor de winkel was dat je gratis zonneschermen kon neerhangen. Anders moest je precario betalen wat met twee schermen best veel geld was.

Prinses Juliana in de Watergraafsmeer
Op 30 september 1935 kwam prinses Juliana in de Meer om de Blindengeleidehondenschool op Middenweg 333 te openen. Heel Watergraafsmeer was uitgelopen om haar te zien. Op bijgaande foto, genomen vanuit de woning boven de winkel, is te zien hoe druk het was!


Etalagewedstrijd, eervolle vermelding
Of de etalagewedstrijd in Oud-Watergraafsmeer ter gelegenheid van dit gebeuren werd georganiseerd kon Annie Raavé me niet vertellen. Maar dat zou zomaar kunnen. Men kreeg er in ieder geval een eervolle vermelding voor, zoals op het kaartje in de etalage te lezen is.

Op 10 mei 1940 brak de 2e Wereldoorlog uit. Op 11 mei adverteerde De banketbakker van de Meer nog met een attentie voor Moederdag. Een taart van ƒ 0,35 voor ƒ 0,30! Dat zou de jaren daarna helaas wel anders worden.
Loterij ten bate van de ‘bleekneusjes’
In de jaren na de 2e Wereldoorlog werden er heel wat ‘bleekneusjes’ voor een aantal weken naar een z.g. vacantiekolonie gestuurd om aan te sterken. De Duitsers hadden echter alle inventarisgoederen uit de koloniehuizen gestolen. 200 Kinderen zouden kunnen worden opgenomen als er lepels en vorken zouden zijn!



Lepels en vorken
Door toedoen van een vriend besloot Adriaan Raavé een ‘Crème-taart te verloten ten bate van de verpleging van zwakke Nederlandsche kinderen in Koloniehuizen. De prijs per lot was: een lepel of een vork! ‘Door deelneming aan deze loterij helpt U het zwakke kind met kans op de taart als beloning!’ De verzamelde lepels en vorken werden in de etalage gelegd en zo te zien werd er heel wat bestek verzameld.

Weldoener trakteert op taarten en koggetjes
In mei 1952 besloot een Amsterdamse weldoener, die geëmigreerd was naar Amerika, alle Amsterdamse gouden echtparen een taart te sturen. Banketbakker Raavé mocht ze maken! De etalage van de winkel op de Middenweg stond er vol mee! Later dat jaar besloot dezelfde weldoener alle weduwen boven de zeventig jaar uit Kapelle-Biezelinge (Zuid-Beveland), de geboorteplaats van zijn moeder, te verrassen met een trommel, gevuld met Amsterdamse Koggetjes. Ook de weduwen die in mei 1902 in Amsterdam gehuwd waren kregen zo’n trommel met koek.


Raavé had het er maar druk mee, want ook deze opdracht werd door hem uitgevoerd. Er kwam zelfs een foto in Trouw te staan, waarop de stapels koggetjes te zien waren!
In 1957 stopte Adriaan Raavé, 60 jaar oud, met de banketbakkerij. De inventaris werd verkocht. Mijn schoonvader, Antoon Haen, die een banketbakkerij had op het Galileiplantsoen 46, kocht van hem de Hobart menger met deeghaak en 2 gardes voor ƒ 425,–, zoals op de factuur te zien is.


In 1957 met pensioen
Adriaan overleed in 1963, 68 jaar oud. Zijn vrouw Bertha heeft nog tot 1981 in het bovenhuis gewoond, waarna ze verhuisde naar Kortvoort waar ze in 1985 is overleden. In 1959 bouwde zoon Adriaan jr. nog een wedstrijdvalk op de bovenwoning. Er moest zelfs een klein deel van de voorpui worden weggebroken om de boot naar buiten te krijgen. Een kraanwagen van Saan uit Diemen, met Rinus Bos op de kraan, moest eraan te pas komen!
Zelfs de krant besteedde er aandacht aan. Zie Adriaan bouwde zijn Olivier
Tenslotte nog 2 foto’s van wegwerkzaamheden op de Middenweg in 1951.


leuk om mijn oma als jongere vrouw te zien. Adri, de jongste zoon heeft daar na nog veel zeilboten gebouwd.allen van hout, later met epoxy, ging met zijn tijd mee, allen boten van ontwerper Koopmans, zeegaand, hij is er nog via de wadden naar scandinavië gevaren, met zijn vrouw Bep, volgens mij naar zweden maar in ieder geval naar Denemarken. Jaren lagen de boten in de zomer op Loosdrecht, later in Friesland in Lemmer. Bij elke nieuwe boot was er voor mij een uitdaging om naar het topje van de mast te klimmen: hoe groter de boten werden, hoe dikker de mast. uiteindelijk lukte het niet meer en moest ik mij gewonnen geven. Annie en Lo heb ik nooit ontmoet, wel hun dochter Saskia op de boot met Adrie en Bep. Zij was verdrietig en wilde weer terug naar zuid Afrika. Adrie was een zeilvriend van mijn vader Harry en moeder Renske en Bep Raavé was familie van een tante van mijn moeder Rens.
Mijn moeder leeft ook nog, is 94 en woont in Loenen aan de Vecht
Krantenartikel over de komst van Prinses Juliana in de Watergraafsmeer n.a.v. de opening van de blindengeleidehondenschool op de Middenweg 301 in september 1935.