Bomendag op De Nieuwe Ooster

Bron: Het Parool – 30-09-2022
Auteur: Maarten Moll

Eén keer per week klim ik in de bomen, dat is mijn bomendag

Wanneer is de liefde voor bomen geboren?
Wanneer de liefde voor bomen is geboren? Hier op deze plek, in 1992. Daarvoor werkte ik bij een particulier bedrijf als bomenverzorger. Lekker de bomen in. Spectaculair, avontuurlijk werk op de grachten, moeilijke bomen en takken weghalen, al die armen die boven woonarken en kastjes en tuinen hingen. Haal het maar naar beneden, op een veilige manier, zonder schade.

In bomen klimmen, alles afvangen, nou, ik vond dat prachtig werk, en of ik nu in een eik of een beuk zat, ach… Of ik wist het niet of het boeide me niet. En toen kwam ik als hovenier hier werken, en mocht ik ’s winters het boomwerk hier doen en toen dacht ik: jezus wat een mooi park, waarom maken we hier geen arboretum van? En dat heb ik toen gedaan.

Inmiddels staan er hier over de duizend soorten bomen
Niemand had hier eigenlijk oog voor de bomen. Ooit, in 1976 heeft iemand van honderd bomen de namen opgeschreven. Er zijn toen bordjes op die bomen gespijkerd. Toen ik hier ging werken, wist niemand eigenlijk hoeveel soorten bomen er op de begraafplaats stonden. Ben ik zelf aan de gang gegaan. Zoeken in boeken, archieven. Een enorm werk. Dan nam ik kaarten mee naar huis, en met een Rotringpennetje tekende ik een rondje in waar een boom stond, met de naam erbij. Ik weet nog wel dat ik zo’n 25 jaar geleden mijn eerste lijst van 162 soorten heel trots aan mijn baas liet zien. Inmiddels staan er hier over de duizend soorten bomen.

Ik denk dat ik wel alle bomen ken hier. Als ik foto’s zie van de begraafplaats, zie ik aan de vormen van de bomen welk vak het is, ik hoef de graven niet eens te zien.”

Interview met Johan Mullenders.
Johan Mullenders aan het woord, de boomverzorger van De Nieuwe Ooster. Ik zocht hem op voor een nog te verschijnen verhaal over een boom waar het niet goed mee gaat. Hij vertelt enthousiast en zeer begeesterd over zijn vak. Dat hij een keer ruzie kreeg met een landschapsarchitect, die in het kader van een renovatie op de kaart rode kruizen door bomen zette. Woest werd ie. En hij wilde er niets van weten. “Het zijn mijn bomen!!”

Een opvolger is moeilijk te vinden, helaas
Zestig is hij, en nu al bezig met zijn opvolging. Geen probleem, zou je zeggen.

“Was het maar waar,” zegt hij weemoedig. “We hebben advertenties gezet. Ik zal je zeggen wat er aan de hand is. Iemand die boomminded is die wil in bomen klimmen, die wil in bomen snoeien, die wil met hout bezig zijn. Met mijn functie is het niet zo dat ik vijf dagen per week in bomen hang, ik heb ook andere taken. Ik geef graven uit, ondersteun de buitendienst. Eén keer per week klim ik in de bomen. Dat is mijn bomendag. Daar heb je twee dagen werk aan met het verwerken van het hout erbij. De rest van de week ga je mee met de groenploeg, bladharken, schoffelen. Maar dat willen ze niet.”

“Ik heb ze opgeleid, hoor, mogelijke opvolgers, maar dan vonden ze het toch te zwaar. Ik doe het toch maar niet, zeiden ze dan. Iemand of een bedrijf inhuren? Nee, ik wil dat iemand hier werkt en van het park gaat houden. Als je nou van bomen houdt, hoe kun je je dan een mooiere plek wensen dan hier? Je hebt een eigen toko, je bent je eigen baas, je geeft rondleidingen en vertelt de mensen met liefde over bomen, je kunt bomen planten, je kunt ze zien groeien, snap je?”

Hij heeft er zichtbaar moeite mee dat het nog niet gelukt is.

“Ik ben zo verbonden met die bomen dat het me emotioneel raakt. Ik moet mezelf iets aanleren om er afstand van te nemen.”

Dan lichten zijn ogen op.

“Morgen is het weer mijn bomendag.”