De hond stond niet ACHTER het glas maar zat VOOR de winkeldeur.
Om 04.00 uur ging mijn wekkertje, om 04.30 uur haalde ik bij het uitdeelpunt Sumatrastraat bij de beheerder, de heer Wijnant, mijn ± 200 kranten op en dan begon ik aan mijn ronde.
Transistorradiootje aan en krantje hier en krantje daar in de brievenbus. Relaxed.
Halverwege mijn wijk kwam ik aan op het Voltaplein en daar begon het gesodemieter, …nummer 21. Elke keer schrok ik mij wezenloos want zo gauw ik maar in de buurt van de brievenbus kwam begon de daar aanwezige bouvier als een bezetene tegen het winkelraam aan het springen en te blaffen als een gek. (± 05.00 uur, 6x in de week). Het was een drama om de krant in de veel te smalle brievenbus te krijgen daar ik wel al mijn vingers wilde behouden ! Soms was ik nog niet eens in de buurt of de bouvier begon al te blaffen, maar dan was ik wel meteen op mijn hoede en schrok niet.
Hoe dit op te lossen ?
Ik kocht een pak… spliterwten. Elke keer als die hond nog niet aan het blaffen was gooide ik eerst een handvol spliterwten tegen het raam… uiteraard werd dat beest dan wakker en begon te blaffen en te springen tegen het grote raam. Dat het raam heel bleef, heeft mij altijd verbaasd.
Ik kreeg er op den duur handigheid in om de krant daar in die brievenbus te stoppen. Zo nu en dan deed ik de krant er half in, trok hem er weer uit en dan er weer in, net zolang tot de bouvier de bovenkant van de krant helemaal aan gort had gescheurd.
De eigenaar was ook niet gek natuurlijk en zal mij uiteraard een keer gadegeslagen hebben want op een zekere morgen kwam ik niets vermoedend aanlopen.
De bouvier stond niet ACHTER het glas maar zat VOOR de winkeldeur.
Helemaal gek werd dat beest zeg, maar met mijn fiets aan de hand voor mij als bescherming kon ik “vluchten”.
Dit voorval heb ik meteen bij de beheerder, de heer Wijnant, aangekaart. Hij ging met de eigenaar praten daar ik weigerde om daar nog een krant in de bus te gooien.
De week daarop was de bouvier niet meer in de winkel te zien en kon ik “rustig” de krant daar weer in de bus stoppen al bleef ik nog altijd zeer gespannen als ik dit deed.
Ga voor nog een verhaal van deze krantenjongen naar De blinde sigarenboer van Buys Ballotstraat 01
Leuk verhaal.
Mijn vader woonde in de oorlog in de Blasiusstraat en heeft toen ook een aanvaring met een hond gehad. Er werd vertelt dat in de bakkers kar wat broden lagen.
Mijn vader zag er wel brood in.dus ging s’nachts een broodje pikken. Het kosten hem bij na een paar vingers. Wat bleek er zat een grote herders hond in de kar. Hoop niet dat jij nu De Telegraaf leest (fout in de oorlog).
Johanna
—————————————–
Hahaha, een paar jaar later, toen ik uiteraard allang De Telegraaf niet meer liep kwam ik daar bij Dagblad De Telegraaf op de reclame afdeling te werken. Hier heb ik ruim 20 jaar met veel plezier gewerkt.
Dat De Telegraaf fout was in de oorlog…. dit was maar 1 persoon, maar wel meteen de directeur Hak Holdert.
Gr.,
Ron