Ik ben in 1956 geboren in de Fahrenheitstraat. Ik weet niet anders dan dat dat de Wetbuurt genoemd werd, vanwege de straatnamen vernoemd naar Fahrenheit, Celsius en anderen. Als ik het mis heb, hoor ik het graag. JOS was onze club, mijn vader heeft de honkbalafdeling opgericht (jawel, honkbal), zelf heb ik daar van mijn 10e tot mijn 21e gevoetbald. Zanger Henk Hofstede woonde ook in de buurt. Bezongen wordt het oorlogsmonument dat tussen de twee velden stond (Fizeaustraat/Kruislaan, nu van AFC TABA). Op mijn 18e verjaardag werd ons team, de A1, de Paroolbal overhandigd. Toen JOS naar de Toekomst verhuisde, is het monument niet meegenomen. Vond ik toen al een slechte beslissing.
Wim Koekenbier

Uitreiking Paroolbal bij het oorlogsmonument dat helaas is afgebroken – 1974 – Foto: Wim Koekenbier – Alle rechten voorbehouden

Krantenbericht Het Parool – Bron: Wim Koekenbier – Alle rechten voorbehouden

1959

Deze foto heeft voor mij zeer veel betekenis, het begin van een voetbalcarrière. De B1 van J.O.S helemaal opgeleid door trainers/ouders kampioen van de afd Amsterdam. Eigenlijk allemaal talenten, je moest alleen wat geluk hebben om hoger op te komen. Het was ook het 1e jaar dat we een echte trainer kregen: Rinus Michiels. De leeftijden verschilden nogal, Leo Splinter en Jos Dijkstra 15 Jaar, Renee Paree , Hannes van Eikeren , Jan ver Hagen 17 jaar, Bart Bregman, Hans Zonneschijn, Van Gemert??, Frank Niesen, Jan van Genugten, 18 jaar. Hannes van Eikeren het grootste talent. Renee Paree een groot talent alleen mentaal niet, hij koos voor plezier. Bart Bregman heeft ook nog even betaald voetbal gespeeld. Ruud Suurendonk is met Rinus Michiels naar Ajax gegaan. Jos Dijkstra kreeg op zijn 17 jaar een contract bij DWS
Jos Dijkstra

Op deze foto het 1e elftal dat een aantal jaren achtereen kampioen werd. De meesten zijn echte buurtbewoners. Van links, Nico Oostwal, Frans Postma, Jan van Genen,Jan de Haan, Appie Paree, Bouwer??, Nico van Beeren, Jan Ruitenberg. tussen in Gerrie Both, Leo van ???,Freek vd Louw. zttend van Keulen, looptrainer, Wim Brouwer, Hiddink, Gerrie de Jong, ????. De foto is van 1959.

Kampioen! Het kampioenschap west  1 1^e klasse was seizoen 1961/1962,  2^e jaar van Michiels
– Foto: Jos Dijkstra – Alle rechten voorbehouden

Donderdags na de A 1 training kreeg ik te horen dat ik mee moest naar Vlissingen, de eerste tegenstander voor het amateurkampioenschap van Nederland. Dat was wat, ik mocht met de voetbalsterren die al zoveel kampioenschappen hadden behaald mee. Ik was net geen 17 jaar dus een hele eer. De bus helemaal vol met spelers en vrouwen, het voltallig bestuur, het leek wel een feestelijk uitstapje.

In de bus kwam de trainer (Rinus Michiels) naast me zitten en deelde mij mee dat ik mee moest spelen. Gelijk werd de reis anders. Later bij de wedstrijdbespreking stond mijn naam op het bord tussen al die grote namen. Wat ik wel onthouden heb dat niemand van de spelers dat schijnbaar gek vond. Op de bespreking werd wel even gezegd dat mijn tegenstander Roger Moens was die op dat moment topscorer van Vlissingen was. Bijzonder was dat ik het weekend daarvoor nog met de A junioren voor 50 mensen publiek speelde en in Vlissingen voor ruim 5000 fanatieke Zeeuwen.
Jos Dijkstra

De club op reis naar Vlissingen, kampioenschap amateurs van Nederland – foto: Jos Dijkstra – Alle rechten voorbehouden

1950

Bron: hetamsterdamschevoetbal.nl

De Amsterdamse voetbalvereniging JOS Watergraafsmeer bestaat 7 februari maar liefst 100 jaar. Samen met Richmond Bossman, Henk Hofstede, Khalid Karami, Joop Vlug, Richard Pel en Maurice Renger bespreken we het rijke clubverleden van de voetbalvereniging.

Dit is deel 5: Opa van Nits-zanger Henk Hofstede een van de J.O.S.-oprichters: “Ik was er eigenlijk altijd”

Foto: hetamsterdamschevoetbal.nl – Roel Wijnants

Familie Hofstede
De huidige jongeren van JOS Watergraafsmeer kennen de naam Henk Hofstede hoogstwaarschijnlijk uitsluitend van het nummer J.O.S. dat voor elke wedstrijd van het Eerste Elftal door de boksen klinkt. Opa Hofstede heeft echter een essentiële rol gespeeld binnen de clubgeschiedenis. “Mijn opa is in de jaren ’30 met een aantal anderen J.O.S. begonnen”, vertelt Henk Hofstede trots. “Onze hele familie was daardoor behoorlijk veel met de club bezig. Samen met mijn vader, ooms en opa ging ik elke zondag naar het veld om te kijken en te spelen. Ik was er eigenlijk altijd.”

De familie Hofstede bestond overigens niet uit grootse voetballers. “Oom Wim Hofstede heeft nog een tijd de welpen getraind. Daar zijn nog wel foto’s van. Mijn vader was ook niet echt een goede voetballer, al weet ik dat niet zeker. Ik heb hem zelf nooit zien spelen, want toen hij mij kreeg was hij al wat ouder en kreeg hij last van zijn rug.”

Zélf speelde Henk Hofstede nooit voor J.O.S., vanwege zijn voetballende kwaliteiten. “Dat vertel ik ook in het liedje, wat over mijn mislukte poging om in J.O.S. te spelen gaat. Het was natuurlijk zo dat iedereen er vanuit ging dat ik bij de club ging spelen. Dat kon natuurlijk niet anders in de hele traditie van de familie. Maar in de jaren ’60, toen ik oud genoeg was om een proefwedstrijd te spelen, was J.O.S. zo populair dat ik simpelweg niet goed genoeg was. Ik was overigens ook niet zo’n hele goede voetballer. Ik kon redelijk keepen, wat ik op school nog wel heb gedaan, maar voetballen ging gewoon niet zo geweldig. Dus ik haalde de toelating niet. Dat was in de familie toch wel zeker een klein drama.”

J.O.S.
Lang duurde dat ‘drama’ niet, want Hofstede vond al snel zijn passie waarin hij goed was: zingen. Toch wist hij op latere leeftijd zijn passie voor muziek maken te combineren met de clubliefde. “Ik was altijd al met muziek bezig, dus daar ben ik in gerold. Toen ik later liedjes ging schrijven en het album ‘In the Dutch Mountains’ maakte, wat ging over mijn tijd in Amsterdam-Oost, kwam dat complete verhaal weer naar boven. Toen heb ik een liedje gemaakt over het verdwenen oorlogsmonument, dat vroeger tussen de velden stond. Als kind maakte ik dat monument mee, want dat was een plek om op te spelen. Op het monument stonden namen van jongens die in J.O.S. speelden en in het begin van de Tweede Wereldoorlog sneuvelden. Dat heb ik in het nummer samengevoegd. Het is een liedje over de oorlog en het verlies van het monument. En daar mijn kleine verlies tegenover.”

Het schrijven van het nummer was voor Hofstede een creatief proces. “Dat komt al schrijvend tevoorschijn. Ik bedacht me dat het monument opeens was verdwenen en mensen bovendien niet weten waar het is. Nog steeds word ik door verenigingen die zich bezighouden met verdwenen oorlogsmonumenten opgebeld, omdat het verboden is om monumenten zomaar af te breken. Dus ik besloot daarover te schrijven.” Hofstede ziet het monument als een stuk geschiedenis van de club. “Daarom is het ook jammer dat het monument is verdwenen, want voor een vereniging die al zoveel jaren bestaat speelt de oorlog zeker een belangrijke rol. Dat kan niet anders.”

Geschiedenis
De zanger van Nits wist met het nummer de geschiedenis van het monument voor altijd vast te leggen. “Volgens kenners is J.O.S. het enige, échte voetballied dat ooit in Nederland is geschreven. ‘Oei oei oei dat was me weer een loei’ van Johan Cruijff was leuk, maar niet vergelijkbaar met wat wij maakten. Cruijff was een geweldige voetballer, maar niet een groots zanger en performer”, zegt Hofstede lachend.

Hofstede volgt JOS Watergraafsmeer nog altijd, maar is fysiek vrijwel niet meer bij de club aanwezig. “Als ik een berichtje over JOS Watergraafsmeer voorbij zie komen, dan lees ik die altijd wel. Ik heb toch voor altijd een bepaalde band met de club. Mijn hele leven woon ik al in Amsterdam-Oost en mijn moeder woonde haar hele leven in die buurt. Dat gold voor een hoop familieleden die allemaal zijn opgegroeid met de voetbalvereniging. Het was vroeger écht een arbeidersbuurtje, waarin mensen duidelijke vrijetijdsbestedingen hadden. Dat was voetbal en zingen in de operettevereniging.”

Traditie
Hofstede vindt het nog altijd mooi om te zien dat zijn nummer voor elk duel over het hoofdveld klinkt. “Wanneer ik het nummer op het podium speel, dan vertel ik eigenlijk altijd aan het publiek over de geschiedenis van het nummer. Ik hoorde een paar jaar geleden tijdens een interview met De Volkskrant dat het nummer ook vaak wordt gespeeld rondom wedstrijden. Dat vind ik prachtig, mede omdat het in lijn ligt met de traditie in Engeland. Nummers uit de popmuziek spelen daar een rol bij clubs als Liverpool en Arsenal. Dan is het prachtig dat dit ook bij JOS Watergraafsmeer gebeurt. Mooi dat de club nog altijd mijn nummer speelt”, aldus Hofstede.

Jordi Smit

Bron: hetamsterdamschevoetbal.nl

De Amsterdamse voetbalvereniging JOS Watergraafsmeer bestaat 7 februari maar liefst 100 jaar. Samen met Richmond Bossman, Henk Hofstede, Khalid Karami, Joop Vlug, Richard Pel en Maurice Renger bespreken we het rijke clubverleden van de voetbalvereniging.

Dit is deel 4: Maurice Renger

Foto: hetamsterdamschevoetbal.nl – Martin van Zurk

‘Mooiste club van Amsterdam’
Maurice Renger speelde het merendeel van zijn loopbaan voor JOS Watergraafsmeer. “Wat de vereniging zo uniek maakt? JOS Watergraafsmeer is een typisch Amsterdamse club”, legt Renger uit. “Als je bij ons het complex oploopt, dan denk je: waarin ben ik beland? Maar dat heeft uiteindelijk ook zijn charmes. Alles ademt bij ons op een ouderwetse manier voetbal, inclusief de mensen die bij JOS Watergraafsmeer rondlopen. Het is gewoon een prachtige club. Ik ben ontzettend blij dat ik daar zoveel jaren heb mogen spelen.”

Dat ligt volgens Renger zowel aan de mensen als het sportcomplex. “Het is waarschijnlijk een combinatie van beide. Alles is hier enorm relaxed en er wordt onderling gezellig een biertje gedronken. JOS Watergraafsmeer speelt natuurlijk op een prachtig niveau, dus ik denk dat alles bij elkaar de club zo mooi maakt. Voor mij is JOS Watergraafsmeer simpelweg de mooiste club van Amsterdam”, aldus Renger.

Twee periodes
Renger kwam in totaal tien jaar voor de Amsterdamse vereniging uit, verdeeld over twee periodes. “Tijdens de eerste periode was ik nog jong. Destijds kwam ik van DCG af en was Gerard Adelaar, die vorig jaar overleed, trainer. De club vroeg me toen of ik wilde komen voetballen, dus dat heb ik een jaartje gedaan. Dat was voor mij even aanpassen, want het was anders dan ik gewend was. Ik was gewoon nog jong. Na dat jaar ben ik dan ook weggegaan en speelde ik vier jaar bij FC Hilversum.”

Vervolgens kwam Renger weer terug bij JOS Watergraafsmeer. “Ik kwam terug toen trainer Bart Logchies aan het roer stond. Dat was mijn langste periode, want toen heb ik het negen jaar volgehouden met verschillende trainers. Dat was eigenlijk mijn mooiste periode. Toen zijn we namelijk kampioen geworden en speelden we de wedstrijd tegen Ajax in het Olympisch Stadion, een schitterende dag voor de club.” In het laatste seizoen van zijn carrière ging hij naar de Ajax-amateurs. “Toen heb ik mijn UEFA-B diploma behaald. Daarna ben ik gelijk aangesloten bij Cor ten Bosch. Dat doe ik inmiddels al twee jaar, dus ik heb het dan ook uitstekend naar mijn zin.”

Ajax
De middenvelder was basisspeler én aanvoerder toen JOS Watergraafsmeer de bekerwedstrijd tegen Ajax speelde. “Je kijkt natuurlijk al lang uit naar zo’n wedstrijd. Het weekend ervoor speelden we in een uitwedstrijd tegen Westlandia. Dat duel verloren we kansloos met 3-0, omdat iedereen met zijn hoofd bij Ajax zat. Maar dat wisten we op voorhand. Ik was die dag ervoor nog in het Olympisch Stadion om de laatste puntjes op de ‘i’ te zetten, omdat het niet helemaal goed was gegaan met waar we speelden. Vervolgens ga je de volgende dag met het hele team naar het Olympisch Stadion en kijk je je ogen uit.”

“Het grote Ajax van Frank de Boer komt dan langs en zie je in de catacombe”, gaat Renger verder. “Dan heb je als amateurvoetballer het gevoel: dit is het enige moment dat ik ooit tegen Ajax speel. Ik zit er nog steeds een beetje mee dat we uiteindelijk met 9-0 verloren, want ik vond de uitslag uiteindelijk wél een beetje geflatteerd. Maar het was prachtig met het publiek erbij van 5000 man. En ondanks de grote nederlaag kregen we na afloop van het publiek een luid applaus. Het was gewoon een fantastische dag.”

Trainerschap
Inmiddels is Renger dus alweer bijna twee jaar gestopt. Momenteel is hij assistent-trainer bij Cor ten Bosch. “Dat bevalt heel goed. Vorig jaar heb ik bij Cor mijn UEFA B-diploma gehaald, waardoor ik dit seizoen eerste assistent-trainer ben. De samenwerking met Cor bevalt fantastisch en we hebben een spelersgroep met jongens die écht graag willen. Dat zie je ook in onze stand, want we strijden mee om de bovenste plekken. De jongens nemen bovendien wat van me aan, omdat ik tien jaar in het Eerste Elftal heb gevoetbald.”

Renger kan het echter nog niet overnemen van Ten Bosch, omdat hij niet over de juiste papieren beschikt. Hij heeft daarvoor een UEFA A-diploma nodig. “Mijn droom is om ooit trainer te worden van het Eerste Elftal van JOS Watergraafsmeer. Ik weet dat mensen vanuit de club dat ook wel zien zitten, dus de tijd zal het leren hoe het in de toekomst gaat lopen”, aldus Renger.

Jordi Smit