Bron: hetamsterdamschevoetbal.nl

Foto: Het Amsterdamsche Voetbal

Het gelukkige huwelijk tussen Cor ten Bosch en JOS/Watergraafsmeer wordt met één jaar verlengd. De oefenmeester verlengde onlangs zijn contract bij de koploper van de zondag eerste klasse A, waarmee hij voor zijn tweede seizoen gaat bij de Amsterdammers.

Enkele weken viel het zijn vrouw op dat Ten Bosch weer écht zin had in het trainen. Niet dat het de afgelopen jaren niet zo was, maar de oefenmeester zit op zijn plek in Amsterdam-Oost. Een duidelijk voorteken om te blijven. “Het is een ouderwetse, gezellige en ambitieuze vereniging. Ik heb een heerlijke spelersgroep met een mix van jonge jongens en dertigers. Dat klikt heel erg goed. Het niveau is behoorlijk hoog. We staan er natuurlijk goed voor en je weet: als je wint, heb je heel veel vrienden. Dan is iedereen tevreden.”

Zo ook het bestuur. Vrij snel waren ze eruit om nog een jaar met elkaar door te gaan. JOS/Watergraafsmeer staat bovenaan, stevent af op promotie naar de Hoofdklasse en zit bij de laatste 32 van de districtsbeker. De rekensom is ook voor Ten Bosch snel gemaakt. “De selectie is tevreden, de opkomst is goed, de sfeer ook. Dan hangt het van mij af of ik het nog leuk vind. Ik ben heel blij met de club. JOS ademt voetbal. We hebben een twaalfde man, dat zijn allemaal oudere mensen die al jaren bij JOS lopen. Het zou heel mooi zijn als we dit jaar promoveren.”

Daarvoor werd de basis gelegd tijdens een trainingskamp in Breda. De Amsterdammers oefenden afgelopen weekend tegen Hoofdklasser Achilles Veen (1-1). Op zaterdagavond werd ook de binnenstad bezocht. “Hadden we bijna een hele kroeg voor onszelf”, weet Ten Bosch nog. “Het begon heel rustig en op een gegeven moment pakte de een na de ander de microfoon en ging zingen. Dan is het één groep. Donker, licht, geel, blauw; het is een team. Dat is het leuke, daar geniet ik van.”

Wie weet er nog namen?

Kampioensteam van voetbalvereniging J.O.S. 1943/1944 A.V.B. 4e Kl. R.
In ieder geval speelde Theo Bieshaar hierin mee.
Corrie Welman

J.O.S. Adspiranten kampioen 1943-1944 – Foto: Corrie Welman – Alle rechten voorbehouden

Bron: www.hetamsterdamschevoetbal.nl

Twee weken geleden, na de zege op AGB, deelde Reggie Schaap het wedstrijdverslag op Facebook. Daarin tagde hij Tom Verhoek, vorig seizoen assistent-trainer van JOS/Watergraafsmeer, met de mededeling dat hij op schema loopt. Zonder Schaap liep de zondag eersteklasser vorige week bij DSOV averij op (5-2), tegen Zeeburgia revancheerde JOS zich op overtuigende wijze van de misstap: 0-5.

Foto’s Mario Wormhoudt

Het taggen van Verhoek is vorig seizoen ontstaan. Elke week als hij een doelpunt maakte of assist gaf, deelde hij dit op zijn sociale kanalen met de hashtag #opschema. Totdat het even iets minder liep bij Schaap. “Tijdens de training kreeg ik op mijn donder van Tom en Roy (van der Mije, red.) omdat ik niet meer op schema liep. Nu gaat het weer beter en dan tag ik Tom even om hem te plagen”, legt Schaap uit. “Dat schema, onze doelstelling, is kampioen worden. Daar werken we keihard voor. En mijn schema? Meer doelpunten (10) en assists (15) dan vorig seizoen.”

Foto’s Mario Wormhoudt

Met één doelpunt en twee assists deed Schaap daarvoor uitstekende zaken. Vooral in de eerste helft kon hij zich in een speeltuin wanen, zoveel vrijheid kreeg hij om zijn acties te maken. De linksbuiten stond aan de basis van de 0-4 voorsprong bij rust. Na achttien minuten haalde hij de achterlijn, om klaar te leggen voor Malcolm Esajas, en enkele minuten later stelde Schaap middenvelder Kevin Huijsman in staat de 0-2 achter doelman Jurgen Belfor te knallen.
“Ik pakte mijn boekje, wilde opschrijven dat we de eerste twintig minuten goed doorkwamen en prompt viel het eerste doelpunt. Daarna vlogen ze er achter elkaar in.”, blikte Zeeburgia-trainer Bert Blank terug. “JOS voetbalde slimmer. Aannemen, spelen. Maximaal drie keer raken. Wij brachten meer de bal, waren aan het taxiën. Dat moet er gewoon uit.” Het grootste voorbeeld van het verschil tussen zijn ploeg en de bezoekers, was de trage omschakeling bij de 0-3. Een hoekschop van Zeeburgia werd uitverdedigd, Malcolm Esajas stuurde Richmond Bossman met een prachtige lange bal diep en hij legde klaar voor de meegelopen Davey Claus.

Foto’s Mario Wormhoudt

De koek was vervolgens nog niet op voor JOS/Watergraafsmeer, want in de dertigste minuut maakte Malcolm Esajas, na goed voorbereidend werk van Raven Bergwijn, zijn tweede van de middag en de 0-4. Net als tegen AGB werd in een tijdsbestek van (ruim) tien minuten het verschil gemaakt. “Ik ga geen namen noemen, ik ga niemand dingen verwijten, maar er zijn foutjes gemaakt.” Ook de 0-5 was immers een persoonlijk fout. Belfor liet de bal uit zijn handen glippen en Schaap pakte dit cadeautje maar al te graag uit. “Ik wil niemand de schuld geven. We zijn een team en met elkaar hebben we dit resultaat om ons oren gekregen.”

Foto’s Mario Wormhoudt

JOS/Watergraafsmeer heeft zich met zes punten uit de eerste drie wedstrijden in de top van de ranglijst gemeld, achter de foutloze koploper Boshuizen. Zeeburgia is nog altijd puntloos. Daar wordt over gesproken in de kleedkamer, maar Blank raakt niet snel in paniek. “Het zijn weer leermomenten. Er zijn andere zwakke broeders waar wij de punten tegen moeten halen. We hebben een jonge ploeg. Ja, ik moet het niet iedere week herhalen, maar het is pas het begin van de competitie. Ik zie verbeterpunten en ik zie ook verbetering.”

Bron: www.hetamsterdamschevoetbal.nl

Voor buitenstaanders is het niet altijd duidelijk hoeveel er komt kijken bij het runnen van een voetbalclub. Een voorzitter krijgt met allerlei zaken te maken die het grote publiek niet ziet. Elke week krijgt een beleidsbepaler de kans zijn/haar plannen uit te lichten. In deel 2 JOS-voorzitter Joop Vlug. “Ondertussen behoor ik alweer tot de ouderen, die steeds meer gaat hangen in het mooie verleden, waarbij de derby’s op de donderdagavond al werden gestart in de stad op het Leidseplein of Rembrandtplein.”

Ik zal mij even kort voorstellen, op negenjarige leeftijd werd ik aangemeld bij a.s.v. JOS – je kon toen pas vanaf je tiende voetballen – en vijftig jaar later nog steeds lid. Net als mijn ouders ben ik altijd betrokken geweest bij deze mooie Amsterdamse club, inmiddels al weer ruim 23 jaar onder de naam JOS/Watergraafsmeer. Als voetballer had ik het voorrecht om altijd voor de selectieteams te mogen uitkomen. Hierbij waren de kampioenschappen natuurlijk de hoogtepunten in de jeugd, maar ook zeker met de Zondag 1. Voor zo’n dertig jaar geleden waren de tijden toch anders. De vrijwilligers melden zich vaak zelf aan en een ieder die wat de voor de club werd als snel aangesproken met oom en tante.

Hoe anders is het nu. De spelers zijn consumenten geworden, zij betalen een bedrag en verwachten dat alles geregeld is. Bij JOS/Watergraafsmeer is het sinds jaren verplicht dat je als speler (of ouders van spelers) iets doet voor de vereniging. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot, net als het betalen van de contributie. De mindset is in deze tijd totaal anders. JOS/Watergraafsmeer heeft het geluk dat er een paar “oude” rotten achter en voor de schermen veel doen voor de club en dat er een jonde garde is op gestaan om de club te helpen te besturen en toekomstproof te maken. Dit proces loopt en ik ben nu al super trots op deze gasten.

Dan nog even het voetballandschap; dat is ook erg veranderd en zal nog meer veranderen. Mensen hebben binnenkort geen zin meer om wekelijks iedere zaterdag/zondag te moeten voetballen, Zij willen alleen nog maar voetballen als zij zin hebben c.q. wanneer het hun uitkomt. Wederom een mooie uitdaging voor de KNVB en clubs. Ook de wet- en regelgeving vraagt steeds meer aandacht. Als bestuurder (lees: vrijwilliger) wordt steeds maar verwacht dat je van alles op de hoogte bent en de club conform de regeltjes acteert. De toekomst zal waarschijnlijk liggen in grote multiverenigingen, waardoor de mogelijkheid ontstaat dar er een aantal betaalde krachten kunnen worden aangetrokken

Oh ja, de KNVB. Zonder heel negatief te worden: de KNVB heeft de laatste jaren een aantal zaken doorgevoerd waar de amateurclubs absoluut niet op zaten te wachten. Ik doel met name op de voetbalpiramide. Als je vereniging op een hoog niveau speelt, betekent dit om de twee weken een behoorlijke busreis (flinke kosten voor de clubs) en om de twee weken een flinke daling van de kantine inkomsten, daar de tegenstanders snel uit de kantine vertrokken zijn om een lange bus reis aan te vangen, of op de zaterdag omdat je maar vier uur mag parkeren op sportpark Drieburg. Kortom: de gezelligheid in onze kantine, iets waar JOS/Watergraafsmeer echt voor staat, namelijk dat prestatie en gezelligheid hand in hand moeten gaan, komt behoorlijk onder druk te staan en dit geldt uiteraard ook voor de financiële huishouding. Dan heb ik het maar niet over de verplichte spelerscontracten vanaf de Derde Divisie.

Tot slot nodig ik u allen uit om eens een wedstrijdje mee te pakken bij JOS/Watergraafsmeer: een aantrekkelijke wedstrijd en na afloop een biertje in onze oude, maar sfeervolle kantine. Vaak is het dan ook een treffen met oude bekenden, lekker bijpraten over het mooie verleden en dat gepaard onder de tonen van de muziek van een Amsterdamse zanger(es).

Wat is er gebeurd met het monument en welke namen stonden er op?

De Amsterdamse voetbalclub JOS Watergraafsmeer had een eigen oorlogsmonument, dat tot grote ontzetting van de club in 1976 werd gesloopt.

Na de Tweede Wereldoorlog zijn er duizenden oorlogsmonumenten aangelegd in ons land, ook door voetbalclubs.
Ook JOS Watergraafsmeer had zo’n monument met de namen van omgekomen leden en mensen uit de nabijgelegen Wetbuurt. Het werd in 1947 onthuld, alhoewel de exacte datum daarvan onbekend is. Tot ontzetting van de club is dit in 1976 gesloopt toen ze tijdelijk van hun terrein waren verhuisd. Nooit is duidelijk geworden waarom dat is gebeurd.

Onze twaalfde man
De opa van Hennie ter Lingen (1935) was aannemer en bouwde het monument: “Oorspronkelijk was het een paal die bij het zogenaamde Steentoernooi hoorde. De naam van de winnaar werd er elk jaar in gebeiteld.” Cor Roor (1933), voorzitter tussen 1985 en 2002, weet dat politieagent Jaap Knol er in de oorlog voor zorgde dat de Wetbuurt niet verpauperde. “Hij heeft waarschijnlijk initiatief genomen tot het uitbreiden van de paal tot het monument met gedenkplaten.
Na de oorlog werden trapjes gebouwd en twee stenen plaquettes aangebracht.” Ter Lingen: “Ik kan me de herdenkingen op 4 mei nog herinneren. Daar waren veel mensen uit de Wetbuurt bij aanwezig.”Op de ene plaquette stonden de namen van oorlogsslachtoffers uit de buurt en op de andere jongens van JOS die ons ontvallen waren. Het stond op een hele mooie open plek tussen twee velden en was een sieraad voor de club. Wij zeiden altijd dat het onze twaalfde man was.” Joop Vlug, nu voorzitter van JOS, herinnert zich de prijsuitreikingen bij toernooien, die altijd op het monument plaatsvonden.
Bij de tijdelijke verhuizing van JOS uit de buurt in 1976 nam TABA, een andere Watergraafmeerse vereniging, de velden en het monument over. Tot ontzetting van velen werd het monument toen gesloopt. Vlug: “Wie daarvoor opdracht heeft gegeven, is tot op de dag van vandaag onduidelijk.
Navraag bij het stadsdeel leverde niets op.” Roor: “Het bestuur van TABA heeft ons in 1999 zijn excuus aangeboden voor de sloop. Ineens was het weg en alles was opgeruimd.” Joop Vlug is recent nog op zoek geweest naar de restanten. Vlug: ”Je vraagt je af wie plaquettes met namen kapot slaat. Onbegrijpelijk. Jammer, want er is een stuk clubgeschiedenis verloren gegaan. Ik had de gedenkplaten graag een nieuwe plaats gegeven in de muren van ons clubgebouw.”

Henk Hofstede is zanger van The Nits en schreef een nummer over dit moument: JOS-days.

Zijn opa was in de jaren dertig een van de oprichters van J.O.S. – nog vóór de fusie met Watergraafsmeer. “De hele familie Hofstede voetbalde bij J.O.S,” zegt hij de op de website van de club. “Wij speelden als kinderen op het monument tussen de voetbalvelden. Er waren trapjes, waarvan je af kon springen. Ik herinner me de namen op het monument, van mensen die de oorlog niet overleefd hadden en ik fantaseerde erbij wat ze meegemaakt hadden.”
Hofstede werd niet toegelaten tot de club, omdat hij in een proefwedstrijd niet goed genoeg bleek. “Ik was in die tijd al met muziek bezig. Het lied JOS-days gaat over deze kleine tragedie in relatie tot de grote tragedie van de J.O.S.-mannen die in de oorlog omgekomen waren. Zij konden die wedstrijd niet winnen.”

Nog steeds wordt dit nummer gedraaid als het eerste elftal het eigen veld betreedt. “Een mooie revanche,” vindt Hofstede. “Zo ben ik toch nog onderdeel geworden van de club.”

Bron: Dagblad De Telegraaf – 29 maart 2018