De oprichting was op 23 mei 1909.
Een groepje van tien jonge jongens, ze waren niet ouder dan een jaar of zeventien, achttien: Coen, de jongste van het gezelschap was pas 14. Zij besloten een “echte” club op te richten.
Deze grondleggers waren: Gerrit van Weeren, Piet van Weeren, Reindert Land, Hein Noorlander, Nelis Noorlander, Gijs Boom, Piet Dirkzwager, Maarten Tanis, Coen Rodenburg en Kobus Kreugel.
Knielend 3e van links is Cees(je) Weldam, 13 jaar.
Wie weet meer namen?
Miss Blanche Album “K.N.V.B. Competitie Wedstrijden 1932-1933″, uitgegeven door The Vittoria Egyptian Cigarette Company (1932).
De platen (20,5 x 15,7 cm) zijn “aquarel-reproducties” van spelfoto’s, met daaronder in tekststrook (2,7 x 1,8 cm) vermeldt om welke wedstrijd het gaat (de teams, datum, plaats en uitslag) en een kort commentaar.
Het gaat om afbeeldingen van wedstrijden gespeeld in de 1ste en 2de Klasse, inclusief kampioen-, promotie- en degradatiewedstrijden.
Met dank aan Willem Bourquin voor de tip voor dit artikel
Staande: Petra, Wil, Daniëlla, Laura, Mirella en Simon
Gehurkt: Monique met dochter Demi, Joos, Winnie, Claudia, Esther en Sandy
Zondag vierdeklasser TOG heeft uitgerekend in de derby tegen Geuzen Middenmeer de eerste zege van dit seizoen behaald. De ploeg van interim-trainer Leroy Kroese verraste de nummer twee van de ranglijst met een 1-0 zege, waardoor de Amsterdammers vol vertrouwen kunnen toewerken naar de clash met hekkensluiter Buitenveldert.
De eerste helft ging redelijk gelijk op, met de eerste kans voor Geuzen Middenmeer. Na ruim tien minuten werd een schot van Etkin Alpagot knap gekeerd door doelman Danny Scheepstra. De bezoekers hadden moeite met het agressief spelende TOG en moest bij vlagen terug op eigen helft. In de 35ste minuut stak Moussa Oumouh zonder bal het hele veld over en werd uiteindelijk bereikt door Ismael Oulad Abdelaziz. De middenvelder van TOG besloot zijn rush met de openingstreffer: 1-0.
De verliezende trainer, Carlos Alarcon Vidal, bleef na afloop gefrustreerd achter. “Zij speelden compact met de bus voor hun zestienmetergebied geparkeerd. Eerste keer dat ze er gevaarlijk uit kwamen, was het 1-0.” Kroese, trainer aan de andere kant, was het gedeeltelijk met Alarcon Vidal eens. “De eerste helft was dat sowieso niet het geval, de tweede helft wel. Toen hebben we inderdaad alleen maar met energie gespeeld.” De 25-jarige trainer was enorm blij met de eerste overwinning tegen het hoog geklasseerde Geuzen Middenmeer. “Het blijft een burenruzie en daarom een wedstrijd op zich. Alle koppen staan dezelfde kant op en het groepsgevoel wordt nu beloond.”
Geuzenmiddenmeer zakte dor nederlaag van de tweede naar de vijfde plaats. TOG doet ondertussen goede zaken onderin. Het staat nu vier punten los van hekkensluiter Buitenveldert, dat volgende week de tegenstander is.
Leroy Kroese moet TOG ook dit seizoen als interim-trainer in de zondag vierde klasse E zien te houden. De jonge trainer (25) is optimistisch en vindt zijn leeftijd daarin onbelangrijk. “Als jij jezelf niet belangrijker maakt dan je bent en goed overkomt op die jongens, maakt het helemaal niet uit wat voor leeftijd je hebt.”
Wat doet een 25-jarige jongen als hoofdtrainer van een eerste elftal? “Dat is drie keer kruisband afscheuren en toch graag met het spelletje bezig willen blijven,” antwoordt Kroese. Als speler begon hij in de jeugd van Diemen, liep stages bij Ajax en AZ waarna hij uiteindelijk in de C’tjes bij Telstar keepte. “Maar daar ben ik te Amsterdams voor geweest,” zegt Kroese, die het na een jaar alweer voor gezien hield in Velsen. Na een terugkeer in Diemen koos hij uiteindelijk voor TOG, de club van zijn vader, die daar altijd in het bestuur heeft gezeten. Daar scheurde hij voor het eerst zijn kruisband. “Negen maanden hersteld en toch weer opgepakt omdat je niet wilt opgeven.”
Eenmaal hersteld ging Kroese weer naar Diemen, waar zijn broer Kevin in het eerste elftal speelde. Hij werd reservedoelman, onder Mark Stuut. De trainer van Diemen destijds is een grote inspiratiebron voor hem geweest als trainer. “Vooral hoe hij met spelers om kon gaan door heel erg in de groep te staan maar er dan toch ook wel weer boven. Bovendien hebben zijn wedstrijdbesprekingen mij dusdanig geboeid dat ik het een heel jaar kon opbrengen om op de bank te zitten, puur omdat hij mij ook kon blijven motiveren.” Kroese keepte dat jaar niet veel, maar wel de kampioenswedstrijd tegen Ouderkerk (1-0) en werd zo kampioen met zijn jeugdliefde. Hierna keerde hij opnieuw terug bij TOG. Daar scheurde hij voor de tweede keer zijn kruisband, waarna de sluitpost besloot zich volledig te richten op het trainersvak.
Kroese had al eerder junioren getraind, alleen beviel hem dat minder. “Ik wil graag mensen de waarheid vertellen. Dat wilde ik ook bij kinderen, maar dat valt minder lekker omdat je ook met ouders te maken hebt. Ik denk dat ik daar niet voor gemaakt ben.” Hij werd assistent bij het eerste elftal en toen de nood aan de man was met een keepersprobleem, ging hij voor de laatste keer onder de lat staan. Na vijf wedstrijden scheurde hij voor de derde keer zijn kruisband. Die heeft hij niet laten opereren.
Later dat seizoen stond Kroese plotseling voor zijn eerste klus als hoofdtrainer. TOG stond met drie wedstrijden te gaan op degraderen en Martin van Egmond vertrok vroegtijdig. De assistent werd naar voren geschoven als interim-trainer. “Ik moest één van de drie potjes winnen tegen top-5 ploegen om ons veilig te spelen. Dat lukte.”
Dit seizoen staat Kroese voor een soortgelijke klus. Hij is opnieuw aangesteld als interim-trainer. Samen met oud-aanvoerder Mark Stobbelaar en zijn vader Peter als assistenten moet hij TOG, dat met slechts één punt voorlaatste staat, opnieuw in de vierde klasse zien te houden. Zijn leeftijd zou daarin geen rol moeten spelen, vindt Kroese: “Als jij jezelf niet belangrijker maakt dan je bent en goed overkomt op die jongens, maakt het helemaal niet uit wat voor leeftijd je hebt.” Wat hij vindt van het idee dat keepers geen goede trainers zouden kunnen worden? “Ik ben een keeper die heel goed kon voetballen. Misschien is dat mijn redmiddel.”
Johan van Wort bij zijn contractondertekening in februari, met links van hem voorzitter Pelle Aardewerk.
TOG en Johan van Wort zijn per direct uit elkaar gegaan. De klik tussen de spelersgroep van de zondag vierdeklasser en de trainer was niet meer aanwezig. Zondag (3-0 tegen De Meteoor) zat hij al niet meer op de bank.
De 17-0 nederlaag tegen Swift, anderhalve week geleden, was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. De Amsterdammers bezetten met slechts één punt de voorlaatste plaats in de zondag vierde klasse E. Vorige week donderdag was er een gesprek met spelers en trainer, waaruit bleek dat er geen klik was. Dat bevestigt Van Wort. “Helaas is de magie weggeëbd”, zegt voorzitter Pelle Aardewerk. “We zijn tot de conclusie gekomen dat die klik de belangrijkste kritische succesfactor was. Als die er niet is, heeft het geen zin om door te gaan.”
Het seizoen wordt afgemaakt door Leroy Kroese, de trainer van het tweede elftal. Dat deed Kroese vorig seizoen ook al enkele weken nadat Martin van Egmond vroegtijdig vertrok. “Leroy is een hele jonge trainer, met veel talent en ambitie. Wij denken dat hij dit kan”, zegt Aardewerk, doelend op de doelstelling om TOG in de vierde klasse te houden. “Zeker in het jaar waarin wij 110 jaar worden (mei 2019, red.). Vorig seizoen is het hem ook gelukt.”
15 mei 1959 – Alle rechten voorbehouden
Veel amateurclubs herdenken op 4 mei de leden die hen tijdens de Tweede Wereldoorlog ontvielen. Zo ook a.v.v. Tot Ons Genoegen (TOG) in Amsterdam-Oost-Watergraafsmeer waar een klein monument 73 jaar na de bevrijding zorgt dat zij niet worden vergeten.
“Het monument was er bijna niet meer geweest”, zegt ere-voorzitter Toon Molenaar (86). Hij zit met zijn op een bankje naast de kantine. De Nederlandse vlag rust halfstok langs de mast. Daarnaast in de schaduw is een steen in de grond gemetseld met de namen van de vier TOG-leden ‘die ons in de bezettingstijd 1940/45 op brute wijze ontvielen. A. Kroonenberg; B. Kroonenberg; J. van Dijk en A. Bakker.’
Steenhouwer
“Oorspronkelijk stond de steen rechtop maar in 2013 hebben onverlaten hem vernield”, zegt Molenaar. ‘Wie doet nou zoiets?’, vraagt hij zich nog altijd af. “Een gepensioneerde steenhouwer las hierover en heeft met de brokken steen ons monument in ere hersteld.” Maar voor de zekerheid ligt de steen nu dus vast in de grond. De letters zijn mooi bijgewerkt door Theo Schoumans. Langs het paadje zijn bloemetjes geplant.
Erevoorzitter Toon Molenaar en samen met vrouw
Molenaar is trots op de betrokkenheid van zijn club bij de dodenherdenking. Tot 2017 hield hij zelf altijd een toespraak, maar die rol heeft hij overgedragen aan voorzitter Pelle Aardewerk. “De jaren gaan tellen, maar het is ook goed dat de nieuwe generatie het overneemt.” Daarmee is de herdenking gewaarborgd, wil hij maar zeggen. Die gedachte heeft voorzitter Aardewerk ook. “De krans wordt straks gelegd door drie generaties Mol: Eric, Bas en Eelco. Zo geven we niet alleen de vrijheid door, maar laten we ook zien dat we nooit zullen vergeten.”
Marineblauw-wit bloed
Niet vader Eric (91), maar zoon Bas is de reden dat er marineblauw-wit bloed door de aderen van de familie Mol stroomt. “Bas kon kiezen tussen OVVO (Op Volharding Volgt Overwinning) en TOG. Bij OVVO kreeg hij geen bal en dus werd het TOG.” Zo kan het gaan. Vader Eric wordt zijn trouwste supporter, volgt hem overal en raakt verweven met de club. Bas: “Een echte arbeidersclub met zijn wortels in de Indische Buurt, uit de tijd dat iedereen nog CPN of PvdA stemde. Dat ging er met de paplepel in.”
En ook zoon Eelco is na een uitstapje naar het shorttrack terug op het vertrouwde nest in een vriendenelftal. Van Bas wordt gezegd dat hij na een week vakantie al heimwee heeft naar de club. Een vitrine met geblakerde stukje aardwerk vormt daarvan het tastbare bewijs. Bas: “Onze vorige kantine is afgebrand. Toen heb ik dagenlang tussen de puinhopen gezocht naar herinneringen.”
Voetballers sluiten aan bij de herdenking. Een mooi gebaar.
Stil
Het is tien voor acht en de voorzitter dirigeert iedereen naar buiten. Jongens die op het veld spelen zijn, sluiten zich aan. Een mooi gebaar. Om acht uur is het stil. Eric Mol is zichtbaar geroerd dat hij de krans mag leggen. “Je moet nog even wat blijven drinken”, zegt Aardewerk. “Want nu komen de verhalen los.” Dat is niets teveel gezegd.
Zowel van de gebroeders Alexander en Barend Kroonenberg als Jan van Dijk zijn er nabestaanden aanwezig. “Ik heb vijf jaar geleden het stokje overgenomen van mijn neef”, zegt Netty Harmsen – Staal. “Ik vind dat ik hier moet zijn voor mijn ooms, voor mijn familie.” De familie bestond voor 1940 uit 116 leden, daarvan hebben er zes de oorlog overleefd. Netty is na 1945 geboren maar de oorlog was nooit weg. “De tweede generatie. Ik mocht niet naar een Joodse school, zo bang was mijn moeder dat we weer geregistreerd werden. En toen ik mijn zoon een Joodse naam gaf – Aaron – ontstak ze in woede: ‘Hoe kan je dat nou doen?'” Ze staat op om naar huis te gaan. “Als je nog meer wilt weten, moet je me maar bellen.”
De Waarheid
Het monument brengt ook de neven Marcel en Rob van Dijk en Jan van Rhee samen. Marcel is er altijd op 4 mei. “Voor mijn oom. En ook voor mijn vader. Ik weet dat hij dit zou willen.” Rob is er voor het eerst in dertig jaar. Een verklaring waarom hij nu wel is gekomen, heeft hij niet direct. Maar hij is er. En dat zegt misschien genoeg. De verhalen zal hij nooit vergeten. “De stencilmachine van de club stond bij ome Jan thuis en werd gebruikt om De Waarheid af te drukken. Daarna gingen ze de daken op om de krant te verspreiden.”
Jan van Rhee is op bijzondere wijze met de neven verbonden. “Jan van Dijk was de eerste man van mijn moeder. Op een dag kwam hij thuis en stonden de Duitsers hem al op te wachten in de portiek. Hij is in januari 1942 afgevoerd naar concentratiekamp Sachsenhausen-Oranienburg. Van daaruit kreeg mijn moeder een brief dat haar man was gestorven aan een longontsteking.” “Ja, ja,” zegt Rob.
Verzet
Van Rhee heeft voor het 100-jarig jubileumboek voor het eerst onderzoek gedaan naar de achtergronden van de vier mannen op het monument. “Bij Albert Bakker was dat heel lastig,” zegt Van Rhee. “Van hem was heel weinig bekend. Een anonieme voetballer in een van de lagere elftallen.” Bakker bleek in het verzet te hebben gezeten en offerde zijn leven op 28 december 1944. Van Rhee: “Hij werd gepakt bij de poging om de spoorverbinding tussen Amsterdam en Amersfoort op te blazen en ter plekke doodgeschoten.”
Voorzitter Pelle Aardewerk met de familie Mol. TOG’ ers voor het leven.
De kantine druppelt langzaam leeg. Zij die vielen, zijn aan de vergetelheid onttrokken. En als het aan Pelle Aardewerk ligt, komt daar nooit een eind aan. “Hiervoor is TOG ooit opgericht. Een vereniging, om samen te komen. In goede en mindere tijden. Om te samen te juichen. En verdriet te delen.” Hij houdt nog even stil bij het monument. De vlag wappert in de schemering. Op zijn revers draagt hij een gouden speldje dat in de vorm van een brandende toorts het bevrijdingsvuur symboliseert. Hij laat het trots zien. “Dat heb ik vorig jaar van de oude mijnheer Mol gekregen, nadat ik voor het eerst de toespraak had gehouden bij de herdenking.”