Wilhelmina Vooruit (1908 – 1956)
Op 25 mei 1908 werd door een aantal 14- tot 16-jarige vriendjes (die al twee jaar hadden gevoetbald onder de naam Uitspanning na Inspanning) de voetbalclub Wilhelmina opgericht.
Hortus (1912 – 1931)
Op 18 april 1912 werd Hortus op Rapenburg opgericht.
E.D.W. (1913 – 1931)
In 1913 werd Eendracht Doet Winnen opgericht.
Vrienden van Watergraafsmeer heeft via een professionele Drone-fotograaf Sportpark Middenmeer / Voorland in kaart laten brengen.
Dit leverde prachtige unieke Hi-Res beelden op.
Klik ► HIER ◄ voor meer foto’s van de buren.
Fotograaf: Little John © – Vrienden van Watergraafsmeer
Fotograaf: Little John © – Vrienden van Watergraafsmeer
Vanwege de corinacrisis geen fysieke herdenking van de oorlogsslachtoffers van WV en HEDW bij ons (gerestaureerde) monument dit jaar.
Secretaris André Lopes Dias geeft een toelichting en legt bloemen namens de hele vereniging.
‘Het was toeval dat we in de haven van Amsterdam lagen,’ zegt Mirek Demek (53). Hij staat in de haast oneindige gang met kleedkamers van voetbalvereniging WV-HEDW (1500 leden). Achter hem, een van zijn domeinen: het ballenhok. Daar tegenover een ruimte waar meerdere wasmachines draaien en reusachtige theeketels op een fornuis rusten. Sop stroomt uit het clubhuis.
Foto: Marcel Israel – Mirek Demek bij de vogelhuisjes, Hollands en Pools, zij aan zij.
Het is maandag. De eerste dag op weg naar een nieuw voetbalweekend. ‘We voeren van Afrika naar Rostock in de DDR, maar hadden ergens nog een lading opgepikt voor Amsterdam.’ Het is december 1981. Mirek is kok op het Pools vrachtschip Zambröw. In zijn geboorteland broeit het. Het IJzeren Gordijn verdeelde Europa nog als een grauwsluier. De Lenin-werf in Gdansk loopt regelmatig vol met protesterende havenarbeiders. Onder leiding van Lech Walesa staken zij voor solidariteit en vrijheid. Generaal Jaruzelski kondigt de staat van beleg af.
Mirek: ‘Bij terugkeer in Polen had ik direct het leger in gemoeten.’ Hij pakte zijn tas en stapte over de loopplank het vrije Amsterdam in. Dat gebeurde vaker in die jaren met schepen uit Oostbloklanden. ‘De politie hielp ook om jongens verder te helpen naar Canada of Australië,’ zegt Mirek. ‘Maar toen ik Feyenoord een keer had zien spelen tegen Ruch Chorzow (kwartfinale Uefa Cup 1974), zei ik al tegen mijn zus: ‘Naar dat land wil ik ooit.” Met zijn oudere zus groeide hij op in een weeshuis in Gdynia, niet ver van Gdansk. ‘Mijn vader overleed al vroeg. Mijn moeder kon dat niet aan en liep weg.’ Hij wrijft in zijn haar en staart naar de vloer. ‘Ik had nog een kleiner zusje. Dat wist ik helemaal niet. Ze heeft mij later gevonden.’
Via het Zeemanshuis vond hij een kamer in een kraakpand aan de Bredeweg in Oost. ‘Als er Poolse schepen aankwamen, ging ik naar de haven om te kijken of er vrienden aan boord waren.’ Zo trof hij Zdzichu Twardowski uit zijn geboortestad. Een goede voetballer die nog met Boniek, de latere Juventus-ster, had gespeeld. Samen meldden ze zich bij WV-HEDW. Twardowski groeide uit tot de vedette van het eerste. ‘Hij is 62 jaar, maar speelt nog altijd, in het achttiende.’
Mirek zou vooral buiten de lijnen zijn naam vestigen. De huidige erevoorzitter Sander Post vroeg hem in 1991 als klusjesman. Twee decennia later is hij alle dagen op de club. Om de lijnen te trekken, shirtjes te wassen, achter de bar te staan of snoepzakjes te maken. Zo is hij verworden tot het gezicht van al die mensen die het verenigingsleven draaiende houden. Na de val van de Berlijnse Muur en het communisme groeide er bij WV-HEDW dankzij Mirek een Poolse connectie.
Elk jaar gaat hij met een team (Mirek: ‘Wie maar wil’) naar zijn geboortegrond om te voetballen en everzwijn te eten. Omgekeerd komt elke zomer een groep Polen naar het WV-terrein, waar ze bivakkeren in tenten. In 2012, met het EK in Polen, namen ze om de innige band te bekrachtigen twee vogelhuisjes mee. Een voor Holland, een voor Polen. Mirek hing ze aan het clubgebouw, maar aan het einde van datzelfde jaar was het plotseling onzeker of hij zijn werk bij WV-HEDW kon voortzetten.
De club betaalde hem altijd via een gemeentelijke subsidie, die sneuvelde in tijden van bezuinigingen. Vele clubs zagen dankbare krachten verdwijnen. Niet WV-HEDW. ‘Waar zou WV zijn zonder Mirek?’ stond er in 1999 al op een poster voor een actie om Poolse kinderen naar Amsterdam te laten komen. Dat gold nog steeds en dus kwam Mirek in dienst bij de club die hem liet aarden op vreemde bodem. Vanaf de trap kijkt hij even later uit over de velden. ‘Dit is mijn land. Ik ben geen Pool. Ik ben geen Hollander. Ik ben WV’er.
Steven van der Gaag
De foto waar het in dit verhaal over gaat – 1938 – Foto: Kees Zijp – Alle rechten voorbehouden
Kees Zijp, van GeuzenMiddenmeer, stuurde mij een interessante en unieke foto uit 1938 van het eerste clubhuis van HEDW en De GEUZEN bij boer Nagel. Verder wist hij er niks van te vertellen. Ik ben eens gaan speuren en heb de volgende informatie gevonden in de jubileumboeken van WV-HEDW en GeuzenMiddenmeer.
De voetbalclubs Hortus en E.D.W. fuseerden in 1931. Er werd toen gevoetbald op een terrein waar nu ongeveer het Robert Kochplantsoen is. In 1938 verhuisde men naar een terrein op de hoek van de Kruislaan en de Weesperzijde. Er werd een zeer goed veld in orde gemaakt en een prachtig clubhuis werd gebouwd, in samenwerking met De Geuzen. De KNVB gaf financiële steun. Maar ondanks dat kostte de verhuizing ‘niet minder dan vierduizend gulden’. Maar voor dat bedrag had de club dan ook liefst:; vier grote kleedkamers, twee kleedkamers voor de scheidsrechters, mooie waslokalen en douche-cellen.
In De Sportweek van 30 augustus 1938 staat hierover onder meer:
‘Onder aan den dijk, vlak bij de Weesperzijde, heeft HEDW nu haar terreinen. Het nieuwe terrein is op feestelijke wijze geopend: de officiëele opening geschiedde in bijzijn van zeer veel voetbal-officials, er waren bloemen van verschillende vereenigingen; Ajax offreerde een mooie clubvlag.
Verder was er een toernooi waaraan meededen: A.S.V.K, B.PC, S.D.W en H.E.D.W. Er werd een openingswedstrijd gespeeld door de H.E.D.W-reserves tegen Actief.
Concluderend: het was dus een gezamenlijk clubhuis met De Geuzen bij boerderij Meergenoegen van boer Nagel, aan het eind van de Kruislaan. De foto zal van de opening zijn met een toernooi met bovengenoemde clubs.
Het clubhuis heeft helaas niet lang bestaan. Het werd afgebroken voor de aanleg van sportpark Drieburg. H.E.D.W. voetbalde daarna (in 1940) tijdelijk bij O.V.V.O, gelegen aan de Kruislaan bij het viaduct (dus waar het nu ook nog ongeveer zit). Een jaar later, in 1941, vermeldde de ledenlijst dat het terrein van H.E.D.W was gelegen op Hoeve Voorland.
De Geuzen voetbalt sinds de jaren 40 ook op Sportpark Voorland. Na een aantal fusies met andere clubs heet de club nu GeuzenMiddenmeer en is nog springlevend. H.E.D.W. fuseerde na de oorlog met W.V., voetbalde zoals hierboven genoemd bij Hoeve Voorland, had jaren een terrein achter het Ajax-stadion De Meer, maar is na de afbraak van het Ajax-stadion verhuisd naar terreinen naast de Jaap Edenbaan aan de Radioweg, waar de club nu nog steeds is gehuisvest.
Bronnen: Jubileumboeken WV-HEDW en GeuzenMiddenmeer
Publiek bij een toernooi van De Geuzen bij boer Nagel – Foto: Kees Zijp – Alle rechten voorbehouden
Boerderij Meergenoegen van boer Nagel aan het eind van de Kruislaan vlakbij de Weesperzijde (op de achtergrond te zien). Afgebroken in 1941 voor de aanleg van sportpark Drieburg. Nu staat hier het clubgebouw van FIT/Wartburgia – Foto: Beeldbank Amsterdam – Alle rechten voorbehouden
r
Antoon van Meurs heeft zondagmiddag afscheid genomen als clubscheidsrechter van WV-HEDW. Onder een onwaarschijnlijk zomerse oktoberzon sloot hij zijn loopbaan af met WV-HEDW 16 – Kwadijk 3, een wedstrijd die zo doelpuntrijk was dat het scorebord het niet meer aankon (4-11). Antoon wel, hij noteerde alle doelpunten, telde elke seconde blessuretijd erbij op, en hield – zoals vrijwel altijd – de kaarten op zak.
Zoon en schoonzoon trots op hun (schoon)vader
Op een goed gevuld Sander en Ria Post-Plaza hadden de meeste zonaanbidders halverwege de wedstrijd in de gaten dat zich op het hoofdveld een stukje clubhistorie voltrok. Een scheidsrechter van 84 (vier-en-tachtig) jaar floot hier zijn allerlaatste wedstrijd. Toen Antoon na rust als laatste het hoofdveld betrad, kreeg hij van het hele terras en van alle spelers op het veld een ovatie die tientallen seconden aanhield, een tafereel dat bij een enkele sentimenteel aangelegde WV’er tranen van ontroering deed wellen.
Na afloop van de wedstrijd verliet Antoon het veld door een erehaag van spelers van de thuis – en uitploeg. Op de Bram van Genderen-side werd hij vervolgens, onder toeziend oog van zijn zoon en schoonzoon, door voorzitter Ronald Nijsen bedankt en gehuldigd met bloemen en een clubmedaille. Waarna het terras hem opnieuw met een open doekje onthaalde. Zondag 16, naar eigen zeggen een van zijn favoriete teams, had tot slot nog een persoonlijk dankwoord en cadeau voor hem in petto.
Antoon van Meurs (1934) floot bij WV vijftien jaar lang alles wat los en vastzat. Op zaterdag, op zondag, doordeweeks in de Springer Cup en wat verder nog voorbij kwam. De afgelopen drie jaar was hij vooral op zondag actief. Stoppen of afbouwen was voor de in Weesp woonachtige Antoon geen optie, een leven zonder zijn wekelijkse wedstrijd(en) en het onder de mensen zijn bij WV was voor hem ondenkbaar, ook na een jaar waarin hij driemaal door een TIA werd getroffen en de brandweer hem met een gebroken heup uit zijn woning moest takelen. En hoewel de frêle verschijning van Antoon, inmiddels zichtbaar stram van leden en bij warm dikwijls beangstigend wit wegtrekkend, her en der wel wenkbrauwen deed fronsen, was de realiteit dat in wedstrijden onder zijn leiding eigenlijk relatief weinig gedoe was. Alsof de aanwezigheid van de stoïcijns leidende good old Antoon een temperende werking had op testosteron en adrenaline: als appelleren geen enkele zin heeft, laat dan ook maar.
In een goed en respectvol overleg met het bestuur kon Antoon zich uiteindelijk verzoenen met de conclusie dat de tijd om te stoppen nu toch echt was gekomen. Zijn loopbaan als scheidsrechter omspant zo’n 69 jaar; toen hij bij WV kwam fluiten, was hij al bijna zeventig lentes jong en had hij elders zijn pensionering en afscheid al eens gevierd. Bij WV heeft Antoon daar in de blessuretijd van zijn loopbaan in vijftien jaar nog vele honderden wedstrijden aan toegevoegd, een unieke prestatie van een markante verschijning op de club.
Antoon kreeg zondag het afscheid dat hij verdiende en genoot daar zichtbaar van. We hopen hem in burgerkleding nog heel vaak terug te zien op de club die hij in zijn korte dankwoord omschreef als ‘echt de mooiste club die ik ken’.
Marcel van Riessen
1943 – 2019
De 3 Struikelstenen, een eerbetoon – Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
EDW-oprichter en oud-HEDW-voorzitter Jacob (Jaap) de Paauw Javastraat 87.
Op donderdag 3 oktober 2019 werden er drie z.g. ‘struikelstenen ”(Stolpersteine) geplaatst voor de woning van EDW-oprichter en oud-HEDW-voorzitter Jacob (Jaap) de Paauw Javastraat 87.
Jacob de Pauw (geboren in 1897) woonde met zijn gezin op bovengenoemd adres totdat hij in november 1943 door de Duitsers werd meegenomen naar de gevangenis op de Amstelveenseweg. ’s Avonds werd hij afgeleverd in Westerbork en de volgende morgen meteen op de trein naar Auschwitz gezet, waar hij op 31 juli 1944 is overleden/vermoord.
Jacob (Jaap) de Paauw (1997-1944) – Foto: Jubileumboek WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Na zijn aftreden benoemd tot erevoorzitter
Jacob was een van de vijf kinderen van Samuel de Paauw en Keetje Soubice. Hij was, net als wijlen zijn vader, diamantwerker. Hij was in de jaren twintig werkeloos geraakt en vond gedurende lange tijd geen nieuw werk, zodat hij van ‘de steun’ moest leven met zijn vrouw en kinderen.
Het voorzitterschap van Eendracht Doet Winnen (later HEDW, Hortus-Eendracht Doet Winnen), waarvan hij in 1913 een van de oprichters is geweest, legde hij daarop in 1931 neer. Hij werd door de vereniging vervolgens benoemd tot erevoorzitter.
Verraad werd hen fataal
In de oorlog verbood de Duitse bezetter uiteindelijk de vereniging. Tijdens de oorlog was Jaap actief in het verzet. Hij verspreidde illegale bladen en hielp onderduikers aan adressen. Bij een inval in zijn eigen huis in de Javastraat werd hij echter opgepakt. De Paauw was gemengd gehuwd en zou daardoor aan deportatie kunnen ontkomen. Maar het in zijn huis laten onderduiken van de baby van zijn vriend en clubgenoot Jo Benjamins, Marcel Benjamins (geboren in 1943), werd hen door verraad fataal. Ook zijn neef Samuel de Paauw (geboren in 1921), die op hetzelfde adres woonde, werd opgepakt. Zij ondergingen alle drie hetzelfde droevige lot, werden naar Westerbork en vandaar naar Auschwitz afgevoerd en vermoord.
Marc van der Valk, zoon van Lenneke van der Valk-Benjamins, (zus van de vermoorde baby Marcel Benjamins) nam het initiatief tot het laten plaatsen van de drie Struikelstenen, om zo de herinnering aan de omgekomen familieleden levend te houden.
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Op donderdag 3 oktober 2019 kwamen de families de Paauw en Benjamins bij elkaar in café Chantilly in de Molukkenstraat en vandaar wandelde men gezamenlijk naar Javastraat 87. Daarbij was o.a. de zoon van Jacob, Danny, die als jong kind het weghalen van de 3 mensen door de Duitsers heeft meegemaakt, aanwezig.
De Duitse kunstenaar Gunter Demnig – Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Om half 4 arriveerde de kunstenaar Gunter Demnig en plaatste de 3 stenen in het trottoir. Ondertussen spraken een zeer geëmotioneerde Lenneke en Danny enkele woorden tot de families en andere belangstellenden, waaronder ook enkele afgevaardigden van voetbalclub WV-HEDW. Na het plaatsen van de stenen werden er bloemen gelegd.
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Jo Benjamins heeft na de oorlog HEDW nieuw leven ingeblazen
De ouders van de kleine Marcel, grootouders van Marc van der Valk, hebben de oorlog overleefd en grootvader Jo Benjamins heeft na de oorlog HEDW nieuw leven ingeblazen. Jaarlijks ontmoeten de families elkaar bij de jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei bij WV-HEDW.
Een jeugdteam van HEDW. Rechts Jo Benjamins – ± 1947 – Foto: Jubileumboek WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Monument voor de slachtoffers van het nationaalsocialisme
Het project Stolpersteine (Struikelstenen) is een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Het is een over heel Europa verspreid monument voor de slachtoffers van het nationaalsocialisme. De kunstenaar brengt deze gedenktekens aan in het trottoir vóór de vroegere woonhuizen van mensen die door de nazi’s verdreven, gedeporteerd, vermoord of tot zelfmoord gedreven zijn.,
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
De steen is van beton. Op de kop van 10 x 10 cm. zit een messing plaatje, waarin de naam, geboortedatum, deportatiedatum, plaats en datum van het overlijden zijn gestanst.
Jo Haen-van Langen
Geraadpleegde bron: Jubileumboek WV-HEDW 1908-2008
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Javastraat 87 – De schoenenwinkel – Foto: Jo Haen – Alle rechten voorbehouden
Nu de seizoensstart langzaam maar erg zeker dichterbij komt, even een update van Ronald Nijsen over onze accommodatie. Status van de bouw en hoe overbruggen we de weken/maanden tot alles klaar is? Ten slotte wat over de velden.
Update bouw
Op 3 juli heb ik jullie op de site uitgelegd wat er in de voorbereiding zoal op ons pad kwam. Met name een redelijke fikse aanpassing van de plannen als gevolg van een negatief advies van de welstandscommissie. Met lichte vertraging kon de sloop (eerst) en bouw (later) begin juli toch beginnen. Tussendoor nog bouwvak maar vanaf afgelopen dinsdag wordt er met 6/7 mannen van aannemer Riezebos vol gas gegeven. En worden de contouren van de nieuwbouw steeds duidelijker, zie foto’s. Gaat echt heel mooi worden. Helaas hebben de noodzakelijke aanpassingen maar ook ander meerwerk geleid tot een behoorlijk aanzienlijke extra investering. In de veronderstelling dat we ook over dit meerwerk subsidie krijgen (aanvraag ligt momenteel bij de gemeente) kan bruintje het – mede door een financieel meevallend seizoen 18/19- nog net trekken. Ook al wordt er nu dus hard gewerkt, het zal toch ergens in oktober worden voor we het feestelijke eerste biertje in de nieuwe kantine kunnen drinken. Een exacte datum durf ik nog niet te noemen. We houden jullie op de hoogte. Tijdens de verbouwing blijft de winkel natuurlijk gewoon open, maar hoe dan?
WV tijdens de verbouwing
Paul en Anneke berichtten er al over: de Voorzet wordt het kloppend hart van de club, doordeweeks ook functionerend als kantine (zie foto: Mirek in actie). Echter: op weekend-dagen is de Voorzet echt veel te klein om als kantine en “bestuurskamer” tegelijk te dienen. Onze club-manager Ed van de Wijgerd kwam op het lumineuze idee een “pipo-wagen” aan te schaffen. Zo gezegd zo gedaan, vanmiddag is-ie geleverd, zie foto. In deze kar zal een mobiele tap gemonteerd worden. En een keukentje met simpele dingen: wel een bakplaat, geen frituur. Wilfred Genee kan trots op ons zijn, althans tot eind oktober. Duidelijk is dat het flink improviseren is tot de vernieuwde kantine open gaat. Dat heeft natuurlijk ook wel iets: graag jullie begrip! We hopen natuurlijk op mooi, in ieder geval droog weer. Neem wat warms mee als het wat kouder is, voor op het terras. Overigens: wie een leuke naam voor onze pipo-wagen weet, laat me weten!
Begin seizoen, status velden
Dit weekend nog geen officiële wedstrijden. Aanstaande zondag de Open dag voor de jeugd, zie elders op de site. Volgend weekend komen vrijwel alle WV-teams voor de beker in actie. Pas dan (dus vanaf zaterdag 31 augustus) zijn de grasvelden weer beschikbaar. Ondanks flinke perioden van droogte liggen die er dankzij de goede zorgen van sportpark-beheer zo op het oog prima bij. Ook dit seizoen spelen we dus zowel op zaterdag als op zondag op 4 kunstgrasvelden en 2 grasvelden. De twee kunstgrasvelden achter de kantine (na de verbouwing veel gemakkelijker bereikbaar, zie foto) zullen in de zomer van 2020 vernieuwd worden.
Tot zover. Alle WV-ers een prachtig seizoen gewenst!
Ronald Nijsen
De ‘pipokar’ op weg naar de plek van bestemming. Verenigingsmanager Ed draagt zijn steentje bij.
Daar staat-ie!
Mirek in actie in De Voorzet
Projectleider Joost in de doorkijk naar de kg’s
De mannen van Riezebos vervolgen na de bouwvak onverdroten hun werkzaamheden aan de kantine. Binnen…
… en buiten
20 juni 2019
Waar kun je het best vertoeven als je naar de spannende WK-wedstrijd Nederland-Canada van onze oranje vrouwen wil kijken? Precies, bij WV-HEDW! Onze enthousiaste vrijwilligers organiseerden een goed bezochte vrouwen- en meidendag. Met de presentatie van ‘Het grote voetbalboek voor meiden’ onze eigen Lisa ten Raa, samen met Karin Giphart. En met sportende meiden op het veld en voor de TV! Mooier wordt het niet! Ook Schuim van Het Parool was er bij!
Foto: WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Foto: WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Foto: WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Foto: WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Foto: WV-HEDW – Alle rechten voorbehouden
Enkele dagen na het veiligstellen van een langer verblijf in de zaterdag eerste klasse heeft WVHEDW een nieuwe hoofdtrainer gepresenteerd. Marcel Valk staat volgend seizoen voor de groep in Amsterdam-Oost. De 52-jarige oud-prof is momenteel wedstrijdanalist voor VVSB.
Valk is een oude bekende van technisch manager en huidig interim-trainer Sjaak Tersteeg, met wie hij jaren geleden de TC1-cursus heeft gevolgd. Via-via werd zijn naam genoemd en raakten de twee weer in contact met elkaar. Na een rondleiding bij de club en meerdere (telefonische) gesprekken was Valk snel enthousiast. “WVHEDW is niet de enige club waarmee ik heb gesproken, maar wel de enige waarbij ik dit gevoel had. Daar wilde ik geen nee tegen zeggen. Een grote vereniging in een mooie buurt en met een gezonde ambitie, dat sprak mij enorm aan.”
De voormalig aanvaller was profvoetballer bij ADO Den Haag, RKC Waalwijk, Go Ahead Eagles, FC Volendam en Willem II. Met de Tilburgers speelde hij in het seizoen 1999/00 zelfs in de Champions League. Tussen 2008 en 2010 was Valk als assistent-trainer (van Andries Jonker en Alfons Groenendijk) werkzaam bij de eredivisionist, nadat hij daarvoor zijn trainersloopbaan begon in zijn woonplaats Koudekerk aan de Rijn. Ook had de oefenmeester ADO Den Haag (vrouwen), Zevenhoven en Bernardus onder zijn hoede.
Dit seizoen verdween Valk wegens privéredenen bewust even naar de achtergrond. Wel stelde hij zich beschikbaar voor VVSB om de tegenstanders in de Tweede Divisie te analyseren. “Soms moet je andere dingen even voorrang geven en de batterij opladen. Nu ben ik er helemaal klaar voor.” Met een volle batterij en een open blik als nieuwkomer in de regio kan Valk komende zomer van start gaan. “Natuurlijk krijg ik genoeg informatie over tegenstanders, maar de spelers weten ook een hoop. Daar gaan we mee in gesprek en samen een plan maken. Dat moet de kracht van WV worden: dat het iets van iedereen is. Ik ben de hoofdtrainer en uiteindelijk de eindverantwoordelijke, maar niet degene die succes boekt. Dat doen we met het hele team.”
In het kader van Bevrijdingsdag staat het platform VoetbalTV stil bij WV en HEDW, die gedurende de Tweede Wereldoorlog grote getalen van hun ledenbestand verloren door de deportatie van Nederlandse joden. In een special wordt teruggeblikt op de impact van de Tweede Wereldoorlog op het Amsterdamse amateurvoetbal en het aangrijpende verhaal van de twee clubs die tegenwoordig samen door het leven gaan als WV-HEDW.