De Japanse kersen van de Dopplerstraat

2020
Auteur: Jan Dijk (1947) – Geboren en getogen in de Watergraafsmeer. Woont er nu nog steeds

Wat is Jeruzalem toch mooi in het voorjaar bij die coronablauwe lucht. Die witte huizen. En die bloesem overal. De zon daarop.We liepen vanaf een woning van woningbouwvereniging De Key naar de straatnaamborden van de Stieltjesstraat. (zie: Het Straatnaambord). Overal Mien Ruystuinen in meer of minder complete vorm. Langs de Pekelharingstraat, zowat de kleinste straat qua huisnummeraantal die ooit de naam gaf aan een bushalte, en langs de strokenbouw van Korteweg- en Oudemanshof.

We bereikten de Kruislaan en gingen rechtsaf door de fietstunnel onder de Gooiseweg door. De sportvelden waren gesloten wegens corona. Rechtsaf de Fizeaustraat in, en vóór de aftakking van de
vierkante tochtsloot van de Watergraafsmeer naar de ringvaart het voetpad linksaf. Daar had ik nou nog nooit in mijn leven overheen gelopen. Je kunt bij een bruggetje over die aftakking naar de achterkant van een school die daar staat, de basisschool Frankendael. Die weg was natuurlijk voorons afgesloten. Maar wat een mooie bloesembomen kom je tegen her en der.

Uiteindelijk kwamen we toch weer op de Kruislaan terecht. Dan maar door naar het einde, de Weesperzijde (daar een fietspad). Aan de overkant van de Weespertrekvaart (later de Keulsevaart)
lag ooit het grote buitenhuis Solitudo dat later Lindenhove ging heten. Straten zijn daar tegenwoordig naar vernoemd. Later was er de boerderij Rust na Onrust, waarvan boer Bertus van Rijn het gras maaide op de sportvelden, zoals te lezen valt in het boek van Jo Haen: Boerderijen in de Watergraafsmeer.

Via een trap kun je de dijk af naar de parallelstraatstraat die ook Weesperzijde heet. Lastig vindbaar als adres. Daar staan de oudste huizen van De Wetbuurt. We liepen even door naar de
Fahrenheitstraat. Op de hoek is een mooie zonnewijzer te zien in de zijwand met dierenriemsymbolen langs de buitenrand.Terug naar de mooie Celsiusstraat, linksaf. Dan zie je ineens rechts een aantal bloeiende Japanse kersen. Ik herinnerde mij uit de jaren 80 een weelde aan paarse bloemblaadjes in het voorjaar. Helaas, een van de bomen is vervangen door een witte kers. Detonerend wat mij betreft. Er staan ook andere bomen, zoals lijsterbessen en een witte esdoorn. Het is de Dopplerstraat, een huisnummerloos straatje dat van de Celsiusstraat naar de Von Liebigweg loopt. In het voorjaar een plaatje. Maar iets minder dus dan vroeger. Jammer is dat. Laat de deelraad een beleid ontwikkelen gericht op de terugkeer van de Japanse kers in het straatje in de loop van de komende jaren. We maken er een monument van! En openen er een Japans restaurant. Je moet zelf gaan kijken.

Daarna door naar de Torricellistraat. Daar woonde de gereformeerde stoffeerder mijnheer Mentink, een degelijk man. Daardoor ken ik de naam van die straat al eeuwig. Zijn weduwe was als kerklid
jarenlang buitengewoon actief en hogelijk gewaardeerd, ja is dat nog altijd! Ze woont er. Torricelli vond de barometer uit. Er is nu een serviesbedrijfje in de straat, je kunt er serviesgoed leren maken.

Loop je rechtdoor (een rode beuk rechts) dan kom je via een brug over die aftakking in de Manenburgstraat, genoemd naar een vroeger buitenhuis ín de Watergraafsmeer. Naast de brug staan
in de 4 hoeken 4 Italiaanse populieren; die zie je op veel van zulke plekken in de Watergraafsmeer. Nu namen we wel de Fahrenheitstraat rechtsaf die ooit Christiaan de Wetstraat heette, tot de
annexatie van de gemeente Watergraafsmeer door de gemeente Amsterdam. Op 1 januari is dat 100jaar geleden; in de 1,5 metermaatschappij die er dan nog wel zal zijn wordt dat lastig vieren… Of
herdenken?​

In die straat bevindt zich de Prinses Julianaschool, van voor de oorlog dus, met mooie gevelletters. De gymzaal van die kerk was tot de opening van de Koningskerk in 1956 geregeld (niet wekelijks denk ik) in gebruik als kerkzaal voor de Gereformeerde gemeente Watergraafsmeer. Mijn vader heb ik er ooit horen preken over Prediker 3, dat er voor alles een tijd is; voor liefhebben, voor haten en wat niet al. Dat kon ik als kind zelfs begrijpen.

Aan de Fizeaustraat namen we op gepaste afstand van elkaar plaats op een bank om even op onze smartphones te kijken. Onder de Gooiseweg door sloegen we rechtsaf het zo verwaarloosde rosarium van het Darwinpark in waar wel mooie Kaukasische blauwe vergeet-mij-nietjes bloeien (misschien dat ArtZuid er ooit eens een sculptuur gaat neerzetten en ook een of twee in het park), daarna namen we om het groen, dat goed is voor je ogen volgens mijn ex, nog even plaats in het Darwinpark dat er ook best mooi uitziet. Bloesemende bome

Voor een bezoek aan de Bloementuin waar we beiden af en toe werken was geen tijd meer; die kennen we intussen wel. Terug naar de De Keywoning en met de fiets naar huis na op gepaste coronawijze afscheid te hebben genomen.

Toch al met al een verrassende wandeling zo vlakbij. Nee, ver weg hoef je niet te vliegen om onverwachte dingen te zien.