Herinneringen van moeder en dochter aan de Watergraafsmeer

1920 – 2019
Auteur: Margreet Buehre-Andriessen (1926). Geboren op de Ringdijk 33.

Watergraafsmeer geannexeerd door Amsterdam op 1 januari 1920
Alida, mijn moeder, was 14 jaar toen een delegatie van de stad Amsterdam feestelijk ”De Meer” werd binnengehaald. Ze stond bij Het Rechthuis waar de delegatie zou worden begroet. De stoet werd voorafgegaan door een fanfare-orkest. Vooral de sousaphone kreeg alle aandacht van de aanstaande Amsterdammers. Nog nooit hadden ze zoiets gehoord noch gezien. Alida woonde aan de Ringdijk 33. Vader had er een kleermakerij. Maar toen hij wat ouder werd en oma hulpbehoevend, verhuisden ze naar Het Spiegel in Bussum.

Blij dat ze Amsterdamse werd
Alida (en nog zo wat mensen) had alle reden om blij te zijn dat ze nu Amsterdamse werd. Immers De Meer had gewoon het geld niet om de moerassen achter de Ringdijk droog te houden. Hierdoor bleven de malariamuggen zich vermeerderen. Ook zij was al diverse keren met hoge koorts in het ziekenhuis beland. Alida hoopte dat de stad nu ook de kinderkopjes op de dijk zelf eens gauw zou vervangen door een gladder wegdek en dat ze daar dan de meisjesspelletjes uit die tijd wel kon spelen. De moerassen kwamen wel droog te liggen eenvoudig door de bouw van huizen. Maar de kinderkopjes die ik ook nog heb gekend werden pas in de 50er jaren vervangen door een aardig wandelpad.

Moerbeibladen voor haar collectie zijderupsen
Amsterdammer geworden of niet: De Meer bleef toch een redelijk besloten gemeenschap. Alleen in De Meer bij kwekerij Quadfass kon mijn moeder moerbeibladen voor haar collectie zijderupsen krijgen. Behalve deze kwekerij had de familie ook een smidse en nog zo wat kleine bedrijfjes aldaar. Welke kon ze zich helaas niet meer herinneren.

Max Euwe woonde ook op de Ringdijk
Aan die Ringdijk (op nummer 45) woonde ook een jongen die zich nauwelijks met zijn leeftijdgenoten bemoeide. Hij was de latere internationale schaakgrootmeester dr. Max Eeuwe. Ook een destijds bekende zangeres, Helena Cals, woonde er (op nr. 35). Als haar optreden op de radio werd uitgezonden dan luisterde de hele Ringdijk mee. Ze trouwde met Nico Treep, een radiocoryfee. Maar dat was later.

Verliefd op een katholieke jongen
Voordat Alida naar Bussum verhuisde, had ze een jongen ontmoet met wie het klikte, maar ja, hij was katholiek !Tot verbazing van iedereen bleek het geen beletsel voor een verbintenis. Opa vond hem aardig en betrouwbaar dus ze moesten het zelf maar uitzoeken. Ook de katholieke familie Andriessen zag geen bezwaar. Elke avond fietste mijn vader via de toenmalige Bussumer Grindweg naar zijn geliefde. Kort nadat de moeder van Alida ernstiger ziek werd, zijn ze getrouwd uit het huis van haar moeders zus aan de Hakkelaarsbrug nabij Muiderberg.

Ringdijk 33 en Linnaeusparkweg
Een huis ? Dat vonden ze toch weer in De Meer, Ringdijk nr. 33. Bekijk je de Woningkaart uit 1926 dan blijkt de echtgenote niet eens op die kaart genoemd wordt. Na de geboorte van mijn zus in 1928 verhuisden ze. Het fin de siecle huis was te klein, te ouderwets voor het jonge gezin. Wat jaren later keerden terug naar De Meer, nu Linnaeusparkweg (nummer ?) met twee tieners. Die moesten elk een eigen kamer hebben vooral om huiswerk te maken. Ik herinner me niet dat ik er veel werk van maakte. Buiten met vriendinnen het tiener-zijn beleven, was voor ons belangrijk.

Buitenplaats Frankendael
En wat ontdekten we ook? De grote buitenplaats Frankendael had de knieval voor het gewone volk gemaakt (tenminste als kritische tiener dacht ik er zo over). We kregen bij bepaalde feesten toegang. Zo mochten we er op uitnodiging wel in klasverband Koninginnedag vieren maar binnen de aangegeven lijntjes. En luisteren naar de voorzitter van het Oranjecomité. Nog jaren later imiteerden we hem als hij het oranjezonnetje aanriep. Ik had niks met lijntjes dus al gauw zwierf ik door het park het feest voor de brave kinderen latende.

Valse romantiek genoeg te zien. Op een eilandje een ruïne van wat? Verderop zo maar tussen wat struiken weer een ruïne.Griezelen van een geest/spook door niemand ooit gezien. Er was ook een kwekerij van groente of fruit? Later kwam er een tweede bij.

In elk geval was ik wel zo opgevoed dat ik het een schande vond dat die familie/eigenaren helemaal alleen of met wat gasten van gelijk niveau wel door dat grote park mochten lopen en wij alleen op Koninginnedag. Goed het is er dan toch van gekomen.

Zondagmiddag wandelen langs voetbalvelden en de begraafplaats
Zondagmiddag met mijn vader en de hond mee langs voetbalvelden en dan soms afzwaaien naar de begraafplaats. Wie lag er niet ? Mamma, pappa, ooms, tantes, een opa, later vriendinnen. Allemaal verdriet dus al jaren mijd ik de plek.

Een vol en interessant leven
Ik ben nu oud, heel oud, 93 jaar, heb een vol en interessant leven geleefd maar ook veel verdriet. Zo gaat dat. Zit nu graag bij Frankendael op het terras te mijmeren achter een latte.