Door: Jan Dijk (1947) Jongste zoon van Ds J. Dijk, ex-huisarts in A’dam ZO.
Waarom schrijft een mens pas wanneer het te laat is?
Tijdens mijn jaren als bestuurslid van de Vrienden van Frankendael moest in het kader van de herinrichting van Park Frankendael iets bedacht worden rondom de vrijstaande ooievaarsschoorsteen. Een rond speeltuintje, dat werd het idee. We trokken de topspecialist van Nederland aan, Sybolt Meindertsma. Hij had die fantastische speeltuin bij Neeltje Jansz ontworpen. Onze eigen Elgar Vos (zie zijn monumentje bij het wandelpad bij de telefooncentrale langs de waterpartij) kende hem persoonlijk.
Wat een bevlogen man die Sybolt! Hoe die kon praten! We werden allemaal ineens kinderspeeltuinspecialist. We bewonderden zijn portfolio met allerlei uitgevoerde ontwerpen. Meerdere zittingen kwamen we bij elkaar. De tafel lag op een gegeven moment bezaaid met ontwerptekeningen voor onze speeltuin. Wel 50. Van alles had hij bedacht. Het was een hoogtepunt van mijn Frankendaeltijd. Het enthousiasme spatte ervan af.
Uiteindelijk kozen we voor een ontwerp, waarin prachtig met de beperkte ruimte gewoekerd was en op geniale wijze allerlei speelelementen met elkaar verbonden waren en met Afrikaanse huisjes waar je je mooi in kon verstoppen. Een lust voor het oog. Geen ruimte voor wip of schommel. Er zijn leuke foto’s van mijn kleinzoon met zijn achternichtje. Vaak was het best druk.
De ooievaars hadden nergens last van. Die gingen gewoon door met hun leven. Eens zag ik moeder en dochter in het park doodgemoedereerd door het gras van het park struinen. Ik denk dat ma toen voorlichting aan het geven was. Even buiten de oren van pa. Die had het druk. Helaas, een hond… weg vlogen ze.
Er waren bij bepaalde toestellen verkeerde houtsoorten gekozen, hoorde ik. Kinderen verwondden zich.
Nu is alles vernieuwd. Niet verbeterd. Er staat nu gewoon een aantal speeltoestellen, die qua vormgeving enigszins opvallen. Met schommel. Hij onderscheidt zich in weinig meer van andere speeltuinen.
Maar misschien komen er nu wel meer kinderen. En daar gaat het uiteindelijk om.
Over die schoorsteen, hij was van de vroegere Stadskwekerij, is een aardige anekdote te vertellen.
De schoorsteen werd vroeg in een voorjaar van verstevigingen voorzien. Er zou met de ooievaars rekening worden gehouden, lees ik op internet in Het Parool.
Toen kwamen de ooievaars terug. Te vroeg? Ze konden er niet in. Op zo’n fout staan voor de verantwoordelijke gemeente heel zware straffen.
Toevallig heeft restaurant De Kas vlakbij ook een schoorsteen; nog van de oude tropenkas die op die plek stond. Eentje die in bedrijf is voor het restaurant. Maar die ooievaars bouwden er snel een nest in. Het was mooi weer. Geen kachel aan. Chef-kok Gertjan Hageman besloot de vogels niet door rook te verjagen. Er kwamen daarna nog echt koude dagen. Dekens lagen klaar. Alle bezoekers toonden begrip. Het is gewoon druk gebleven. En de deelraad kreeg geen straf.
Nu zit er een zadeldakje op de schoorsteen van De Kas. En die andere is klaar. Ze zijn weer op hun oude plek!
Ach, in de toekomst moeten we allemaal weer truien aantrekken. Maar Gertjan verdient wel een flink compliment. Van de ooievaars. Die mij vlak ernaast ooit eens afgeleverd hebben. Als verjaardagscadeautje voor mijn broer.
Geef een reactie