.
31 december 1922 – 1 januari 2000
Door Frieda van der Linde. Was de echtgenote van Henny van der Linden. Hij overleed in 2001. Zij hebben jarenlang in de Zach.Jansestraat gewoond.

In 1923 startte Hendrik van der Linde sr. een drukkerij in de Watergraafsmeer. Eerst in de Simon Stevinstraat 12-14. Later verhuisde het bedrijf naar de Wakkerstraat 02. De drukkerij leverde voornamelijk handels- en reclamedrukwerk.
De drukkerij had veel winkeliers uit de buurt als klant. O.a. uit de Wakkerstraat, Middenweg en Betondorp. Die winkels bestaan anno 2013 niet meer.
Het was een ‘drukke’ tijd met goed personeel. En schoolkinderen uit de buurt kwamen regelmatig vragen of ‘we nog strookjes of slingers hadden’. Die we later dan weer op straat terugvonden. Dan werd de ‘veegploeg’ ingezet, want netheid was geboden. Voor personeelsleden en/of bevriende relaties werden vaak tussendoor geboortekaartjes ontworpen en gedrukt.
Maar de tijden veranderen, ook de zaken, en wij ook ! In 1981 verhuisde de drukkerij naar Diemen. Het pand in de Wakkerstraat werd te klein en er ontstonden problemen met het parkeren van vrachtwagens van leveranciers. De Wakkerstraat is veel te smal voor zulke wagens.
Hendrik van der Linde overleed in 1967. Intussen hadden zoons Wim, Jan en Henny de zaak overgenomen. Zij waren al van kinds af aan gewend om mee te helpen in de zaak, ze waren er mee opgegroeid. De taken werden verdeeld. Henny hield zich voornamelijk bezig met het bezoeken van klanten en het binnenhalen van orders, Wim deed de interne zaken terwijl Jan een uitstekende boekbinder was.
Door pensionering en ziekte is de drukkerij rond 2000 opgegaan in een ander bedrijf en hield Drukkerij van der Linde op te bestaan.
Het einde van een ‘drukkersleven’.

Foto: Frieda van der Linde Alle rechten voorbehouden

Foto: Frieda van der Linde Alle rechten voorbehouden


Foto: Frieda v.d.Linde Alle rechten voorbehouden
Ik was een van de vele kinderen die strookjes gingen halen. Konden wij hele mooie muizentrappetjes van vouwen.
Later lieten wij daar ook bestellijsten maken voor in de bakkerij. Later ook aan de overkant bij de copy service.
Kon altijd wel even tussendoor maar wel graag snijden en gaatjes maken.
Nu geen Bakkerij Jan van Deudekom meer in het einde van de straat dus geen drukwerk meer.
Ik ken de drukkerij van de Wakkerstraat en Diemen. Wij noemden ze niet van der Linde maar “de snorren”.
Met dank aan Marlon van der Linde
Namen welke ik herken zijn uiteraard meneer Wim en zijn broer Henny, de broertjes Barlage, meneer Ahrends, Frans Pelk en…. tja!!!
Van Ton Duut kreeg ik nog de naam van Joop Bruns.
.?? Wim,,,,,gerard,,,frans,ed(verscholen) frans,,henny,,,johan,,,gonny,,,andrea,,,hans,,,aar,,joop,,,wim,,,nsar.
Gr andrea
Leuk, ik heb zelf met me ouders in de simonstevinstraat gewoon tegen de drukkerij van toe der tijd. Ik ken het alleen als ringdijk garage . L
MIJN WERK “CARRIÈRE” BEGON BIJ DRUKKERIJ VAN DER LINDE
Meteen na mijn laatste schooldag aan de Amsterdamse Grafische School (mei 1982) kon ik beginnen in de reclamestudio van Drukkerij van der Linde als reclame-werktekenaar. De drukkerij zat toen net een jaartje in Diemen aan de Verrijn Stuartweg.
Opmaakcomputers waren er nog niet dus alles ging met het handje en tekenhaak. Potlood, rotringpen, afwrijflijnen en afwrijfletters en niet te vergeten de waxcoater. Zeer leerzaam.
Ik had een contract voor een half jaar daar ik in november 1982 in militaire dienst moest. Na mijn dienstperiode (februari 1984) waren de 3 tekentafels uiteraard bemand en was er helaas geen plek voor mij. Maar het geluk lachte mij toe toen er in september 1985 een plek vrij kwam en ik een belletje kreeg of ik interesse had.
De collega’s waar ik het meeste mee te maken had waren de broertjes Johan en Ed Barlage, Stewart (een Engelsman), Henk Kwant, Ton Duut en mijn 2 directe collega’s Toon en Bianca.
In de drukkerij die beneden zat kwam ik eigenlijk niet zo vaak en weet daarom eigenlijk ook niet 1, 2, 3 namen van die collega’s. Ja, ene Fred waar je wel mee kon lachen en de voorman was Joop Bruns, schiet mij nu te binnen. Een van de eerste klussen die ik kreeg was een boek opmaken, ik heb dit boek nog steeds, ‘Een periode uit het leven van Eduard Cornelis de Baat’. Wat was ik trots op deze klus.
Er waren 3 directeuren, baas Wim of meneer Wim (zoals iedereen hem noemde) had een eigen kamer, Henny was meer van de werkvloer maar was ook veel onderweg naar klanten. De andere broer was Jan maar die was toen al ziek en heb ik eigenlijk nooit gezien. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar met ontzettend veel plezier heb gewerkt.
Toch kwam er redelijk abrupt na 2 jaar in augustus 1987 een eind aan. Toon, mijn collega, die er al 5 jaar werkte, had 100 gulden meer loon per 4 weken. Hoe ik het toendertijd durfde hahaha, ik ging naar baas Wim en wilde gelijke monniken, gelijke kappen, anders wist ik genoeg. Hoe verzin ik het!!!
Het enige wat baas Wim zei… “Ga je dreigen, is dit een dreigement? Mijn antwoord is nee.” Oeps, maar dan weet ik genoeg.
Twee maanden later zag ik dat Dagblad De Telegraaf een reclame-werktekenaar zocht en ik werd meteen aangenomen.
Het was wel wennen van een klein en knus bedrijf naar een grote toko van ruim 2000 man. Ik kreeg daar nummer T48984.
Ron de Wit
2013
11 jaar later lees ik deze plaatsing. Ik ben erg benieuwd naar de inhoud van het boek ‘Een periode uit het leven van Eduard Cornelis de Baat’. Het betreft namelijk mijn overgrootvader. Is het mogelijk om(nog) in contact te komen met Ron de Wit?
Hoi Jauke,
Ik heb je een prive mailtje gezonden.
Gr.,
Ron