31 december 1949 – 31 december 1953
Verteld door: Niko Paape (1944-2010) is geboren op 20 maart 1944 in de Veeteeltstraat 133 in Betondorp, het deel van de Veeteeltstraat dat tussen de Brink en de Onderlangs ligt. Om een mysterieuze reden is huisnummer 133 inmiddels veranderd in 135.
Vanaf rechts eerste rij. Tweede meisje: Irene Thoeness, dan Peter Visser en daarnaast zijn zusje. Meest links is Janie Spanjer. Tweede rij vanaf rechts: Trudie de Bruin, dan nn., Hetty Koostra. Weer nn en daarnaast Irma Naarden. Links naast juffrouw Ottersberg is Onno Poortier. Dan nn en een jongetje dat Menno heette. Weer nn. Derde rij van rechts: nn, nn, ik met het stippeltjesbloesje, Loesje Veeling. Links naast juffrouw Ottersberg mijn makker Appie, dan Hannie en weer nn. Achterste rij van rechts: Hans Meijer, nn, Henkie Stil, Hennie, Robbie Angel en m’n vechtmaatje, Dikkie Ridderhof. Alle rechten voorbehouden
Juffrouw Ottersberg was een prachtige jonge vrouw met lang, golvend donker haar en uitzonderlijk mooie donkere ogen. Ze lachte bijna altijd en als ze ging voorlezen was de hele klas muisstil. Ze zag eruit als een engel zoals kleine jongetjes zich engelen voorstellen.
Ze was altijd lief voor ons en ik denk dat alle jongetjes in de klas hevig verliefd op haar waren. In het speelkwartier probeerden we ons allemaal op een of andere wijze te bezeren, bijvoorbeeld met een schaafknie. Dan nam ze je namelijk op schoot om te troosten. Ze streelde je haar en je kon je neus in haar haren steken en diep ademhalen. Ze rook hemels. Het was vaak dringen om de troost van Juffrouw Ottersberg.
In de derde klas vertelde ze iets wat we niet zo goed begrepen. Ze ging zich ‘verloven’. Dat betekende dat ze zou trouwen en van ons weg zou gaan! We konden het amper bevatten. Juffrouw Ottersberg begreep dat het nogal moeilijk lag en bedacht dat het leuk zou zijn als een afvaardiging bij haar thuis op het Robert Kochplantsoen kennismaakte met haar verloofde. Natuurlijk zouden wij die man inspecteren! Wat dacht hij wel? Dat hij zomaar even Juffrouw Ottersberg van ons kon afpakken? Mooi niet.
En dus toog een bevooroordeelde afvaardiging (Roeltje, Robbie, Appie en ik zelf) op de fiets naar het Robert Kochplantsoen. We hadden gelijk, het was niks met die man: lang, mager, stekeltjeshaar en ook nog invalide! De verloofde was namelijk kleurenblind, al wisten wij niet wat dat was, het leek ons een onoverkomelijk gebrek. Op de terugweg bespraken we onze bevindingen en we waren gerustgesteld: dat kon nooit wat worden. Juffrouw Ottersberg zou zich realiseren dat ze zich had vergist en ze zou ons niet verlaten.
Helaas. Ze deed het toch en liet ons in de steek. We waren lange tijd ontroostbaar.
Op de rij van Juffrouw Ottersberg zit ik aan de linkerkant van haar (op de foto rechts) in een wit shirtje tussen 2 meisjes. Mijn naam: Edo van Eekeres
Juffrouw Ottersberg werd mevrouw Pijning. Die naam heb ik altijd onthouden want dat gaf goed weer wat we voelden. Ik was het er toen al niet mee eens dat je als juf moest stoppen als je ging trouwen. Dat wordt nu terecht als achterlijk beschouwd
Even een correctie op de voorste rij is
Peter Sieswerda en als ik het me goed herinner is die Menno een jongetje dat uit Duivendrecht kwam en in de hogere klassen naast mij zat en altijd op potloden zat te kauwen waardoor ik wratten kreeg wat natuurlijk niet bewezen kon worden. Ik ben wel eens bij hem thuis geweest in Duivendrecht.