In Memoriam: Nico Essen

In memoriam: pastor Nico Essen

Op 16 juli 2019 overleed na ruim anderhalf jaar ziek geweest te zijn pastor Nico Essen. Hij heeft veel betekend voor mensen zowel in als buiten de kerk. Nog op 15 mei van datzelfde jaar kreeg hij daarom vanuit de Stichting Vrienden van Watergraafsmeer de Jaarprijs 2019 uitgereikt.

Nico Essen werd geboren op 17 maart 1949 te Grootebroek. Vanaf 1977 was hij pastoraal werker in Hoorn alwaar hij ook godsdienstonderwijzer was. Op 1 augustus 1987 werd hij als pastoraal werker aangesteld voor twee kerken in de Watergraafsmeer in Amsterdam: de parochies Christus Koning (James Wattstraat) en H.H. Martelaren van Gorcum (Linnaeushof). Van laatstgenoemde parochie was hij de eerstverantwoordelijke en aldaar is hij tot aan zijn pensioen in 2014 werkzaam geweest. Nico, die o.a. doopverlof had van de bisschop, was een echte herder voor de kerkgemeenschap van de Martelaren die onofficieel Hofkerk wordt genoemd.

In de Hofkerk leerde hij Ina kennen. Ze trouwden en kregen in 1999 dochter Aafke. Wat een geluk. Nico beschreef zelf eens hoe leuk het was dat de parochianen dit huwelijk meemaakten en dat ze hun pastor zagen met z’n kind voorop de fiets. Het gezin woonde tevreden in Park de Meer. Lief en leed deelden zij met de parochie. Het kinderkoor werd door Nico op de piano begeleid. Later voegde Ina zich bij hem om samen het kinderkoor te leiden en nog meer tot bloei te brengen. Nico kon zijn muzikaliteit en talent voor het schrijven van liedjes hierin kwijt. Hij had hiermee al ruimschoots ervaring opgedaan in de Lutjebroekse cabaretgroep Axioma die in de jaren ’70 zeer populair was in de regio en waar hij deel van had uitgemaakt. Was er een parochiaan jarig of werd hij of zij in het zonnetje gezet? Dan kroop Nico na de zondagse viering achter de piano in de koffiebeuk om Lang zal ze leven te spelen en te zingen of een door hemzelf geschreven lied. In 2012 werd zijn 25-jarig jubileum groots gevierd.

Er was in de parochie altijd werk. Buiten de zondagse vieringen hield hij spreekuur en deed hij huisbezoeken. Die huisbezoeken waren zeer waardevol, niet in de laatste plaats voor mensen die door ouderdom of ziekte niet meer naar de kerk konden komen. Ook ging hij voor in vieringen in bejaardenhuizen en verzorgingshuizen. Denk aan De Open Hof of het Sarphatihuis. Nico heeft in de jaren veel uitvaarten verzorgd. Dat deed hij altijd met veel liefde en aandacht en tevens het schrijven van prachtige “In Memoriams” van de overledenen in het parochieblad ‘Hofnieuws’. Deze activiteiten zette hij na zijn pensionering in 2014 vrijwillig voort tot aan het einde van mei 2019 toen het echt niet meer ging. Omdat Nico 32 jaar voor mensen in de Watergraafsmeer een steunpilaar en vertrouwensman was en zijn inzet vaak verder ging dan in zijn functie van hem verwacht werd kreeg hij de Jaarprijs 2019 van de Stichting Vrienden van Watergraafsmeer. Hierbij mocht ik hem toespreken en aan hem de prijs uitreiken. Een emotioneel moment, daar ook mijn gezin en ik veel steun en vriendschap hebben ervaren van Nico.

Nico heeft zich ook voor de oecumene zeer verdienstelijk gemaakt. Hij had goede contacten met De Bron (Emmakerk, Middenweg/Hugo de Vrieslaan), de Evangelische Broedergemeente (Koningskerk, Van ’t Hofflaan) en het Apostolisch Genootschap (Archimedesweg/Galileiplantsoen). De uitwisseling in 2014 met laatstgenoemde gemeente in het kader van ‘Preken in Mokum’ was heel bijzonder. Interreligieuze contacten schuwde hij evenmin. Op de ‘Dag van het Jodendom’ nodigde hij steevast een gastspreker uit van de Liberaal Joodse Gemeente alwaar hij ook graag deelnam aan de dialoogseder. En met enkele imams had hij ook een goed contact gehad.

Nico, de man van de Hofkerk. Meelevend, nuchter, praktisch, creatief, vastberaden en oprecht geïnteresseerd in de medemens. Een herder die tot het laatst zijn kudde leidde. Zijn gedachtenisviering op maandag 22 juli in de Hofkerk was zo druk bezocht dat er van de 600 zitplaatsen nagenoeg geen enkele plek meer vrij was. Zijn goede vriend pastor Ruud Visser leidde deze viering die geheel door Nico was samengesteld. De Jaarprijs van onze stichting stond overeenkomstig zijn wens op zijn kist. Het slotlied dat klonk werd door Nico geschreven en gecomponeerd; ‘De klanken van Amadeus’. Onder dat lied verliet hij voor de laatste keer de Hofkerk. Nico werd diezelfde middag in Grootebroek bij zijn ouders begraven.

Velen zijn hem dankbaar. Velen zullen hem missen. Velen zullen hem nooit vergeten.

René van Eunen