1935 – 2020
Auteur: Jo Haen – Vertellers: Henk, Els en Karen Dijkema
Dit jaar is het 85 jaar geleden (1935) dat Pieter H. Dijkema (11-10-1913) vanuit Groningen naar Amsterdam verhuisde. Hij begon voor zichzelf als horlogemaker in het souterrain van zijn woning op de Linnaeusparkweg 78 hs. Achter het ene raam was de werkplaats (reparaties e.d.) en achter het andere raam van het souterrain was de verkoop.
Verhuisd naar een ‘echte’ winkel op de Middenweg
Pieter was getrouwd met Rienkje en samen hadden ze 5 kinderen, Anneke, Henk, Roel, Ina en Peter. Alle kinderen hielpen mee in de zaak. De zaken gingen goed, vooral na de oorlog toen de economie al snel aantrok, zodat Pieter een ‘echte’ winkel kon beginnen in het pand Middenweg 21. De plek waar nu, na 85 jaar, de juwelierszaak nog steeds gevestigd is. Ook verhuisde hij met zijn gezin naar de woning die bij de winkel hoorde.
Zoon Henk nam in 1968 de zaak van zijn vader over
Zoon Henk deed de opleiding voor horlogemaker en nam in 1968 de zaak van zijn vader over. Samen met broer Peter, maar die vertrok al snel naar Spakenburg waar hij 40 jaar een juwelierszaak heeft gehad. Henk heeft, net als zijn vader, ook in het souterrain gewoond, waar zijn dochter Karen is geboren, zoals hij zelf vertelde. Later woonden ze in een etage boven de winkel.
Nog steeds een echte familiezaak
Momenteel is het nog steeds een echte familiezaak. Samen met zijn dochters Karen en Inge, is Henk met zijn vrouw Els en zus Ina werkzaam in de zaak alsmede verkoopster Monique die ook alweer 35 jaar bij de firma Dijkema werkt. Hele generaties families zijn hierdoor al jaren klant in de winkel. Er is in de loop der jaren niet veel veranderd, al heeft de winkel natuurlijk wel een modern uiterlijk gekregen en is aangepast aan de eisen des tijds. Maar de verkoop bestaat nog steeds, zoals vroeger, uit klassieke en moderne sieraden, waaronder uiteraard trouwringen en horloges. Mijn eigen trouwring die inmiddels 57 jaar oud is zou hier qua uiterlijk nog gewoon in de verkoop kunnen. Die ringen zijn niet veel veranderd.
Service en persoonlijke aandacht zijn belangrijk
Men richt zich hier op de klassieke manier van verkopen; service en persoonlijke aandacht zijn belangrijk. Nog steeds vinden klanten het fijn om een sieraad eerst goed te bekijken voordat men het koopt. Ook wordt het gewaardeerd dat er zoveel mogelijk wordt samengewerkt met Nederlandse ontwerpers en leveranciers. Zoals de zilveren sieraden van Nol uit Brabant, de klassieke trouwringen van AllerSpanninga uit Friesland en de moderne ontwerpen van Clic.
De coronatijd is een nieuwe uitdaging
Natuurlijk heeft de winkel, zoals praktisch iedere juwelierswinkel, al menige inbraak, overval en ramkraak meegemaakt. En ook deze tijd van corona geeft, zoals voor heel veel winkels, een nieuwe uitdaging. Het is fijn om te merken dat de klanten hen ook in deze tijden weten te vinden.
‘Een heerlijke winkel’
Nog steeds is het na al die jaren fijn voor de familie om in de zaak te werken. En ondanks zijn 79 jaar is Henk nog geregeld aanwezig in de winkel. ‘Een heerlijke winkel’, zoals hij het uitdrukt! Juwelier Dijkema: al 85 jaar een begrip op de Middenweg. Een van de oudste nog bestaande winkels in de Watergraafsmeer.
Van harte gefeliciteerd en nog vele jaren!
Mary Ulrich Mooi om te zien!
Ik heb van mijn ouders begin 1990 voor m’n verjaardag een prachtige wit gouden ring met briljant geslepen diamantjes en oorbellen van dezelfde serie gekregen. Zeldzaam omdat m’n ouders niet veel geld hadden, maar m’n broer was overleden en verkochten een flink aantal boeken met postzegels. Van dat geld kreeg ik uit naam van m’n broer deze sieraden. Hoe mooi is dat.
De ring ligt nu in een bakje omdat hij een slijtage plek heeft en zo kan ik een steentje kwijt raken. Moet maar weer eens naar Dijkema gaan om t te maken.
Jantar Bernstein Daar heb ik in 1971 trouwringen gehaald met de namen van mijn vrouw en mij er aan de binnenkant in gegraveerd.. We woonden toen in West in de Nicolaas Beetsstraat en de trouwringen zouden ’s morgens op de trouwdag per post bij Dijkema bezorgd worden. Ik ben in een noodtempo op de fiets van West naar Oost gefietst en kwam net op tijd terug om met de bruid per auto naar het Stadhuis vervoerd te worden. Bij haar was de trouwjurk van Thaise zijde net op tijd door mijn zus en schoonzus in elkaar gespeld. 13 jaar later, bij de scheiding, kon mijn ex de ring niet meer van haar vinger krijgen en ik kreeg bijna 12 jaar geleden een vriendin met dezelfde voornaam als mijn ex. De ring met de ingegraveerde naam heb ik nog, maar ik wil hem bij een volgend huwelijk toch niet hergebruiken.