31 december 1939 – 31 december 1965
Auteur: Dineke Rizzoli – Verteller: Wil Bart (1940) is stadgids bij ‘Mee in Mokum”. In Diemen geeft ze taalles aan buitenlandse vrouwen die Nederlands willen leren. Zij geniet van de de natuur rond haar woonark.
De Linnaeushof was een Roomse enclave met kerk, klooster, scholen en woonhuizen en een spannend achterompaadje.
“Kerkelijk leven speelde vroeger een grote rol. Wij behoorden bij de ‘Martelaren van Gorcumparochie’ op het Linnaeushof”, vertelt Wil Bart-Hazes. Eerst kerkte het gezin Hazes in de St. Bonifatius op het Kastanjeplein, want in 1939 had Manufacturenhandel Nooy (hoek van Swindenstraat en Dappermarkt) vader Hazes werk aangeboden. Daarom kwamen de ouders van Wil vanuit Alkmaar op Wagenaarstraat 3 3-hoog wonen. Als kleuter liep Wil met grotere meisjes door het Oosterpark naar de Sint Barbaraschool. Ze herinnert zich: “Ik ben met mijn opa in een ‘duck’ geweest. Dat is een open auto die het water inging bij de Prins Hendrikkade.”
Na de oorlog verhuist het gezin naar de Hogeweg. “Mijn ouders huurden een dubbel bovenhuis met toilet boven en beneden, badkamer, eet- en woonkamer. Het was heerlijk wonen.” Wil bezoekt daar de katholieke Clara Feyschool op de Linnaeushof. De hof was een Roomse enclave met kerk, klooster, scholen en woonhuizen. “Ik herinner mij de doorgang Linnaeusparkweg — Linnaeusdwarsstraat, de zogenoemde Hipsekrib, goed. Het was er spannend. Ik weet nog steeds niet waarom.” Vandaar liep en loopt een ‘achterompaadje’ richting de Linnaeushof. In die tijd waren er veel parochie jeugdverenigingen: welpen, verkenners, kabouters en gidsen. “Ons clubhuis was eerst in de Bunsestraat. Er waren nog boerderijen en je kon spoorzoekertje spelen. Later moest dat allemaal weg. Het clubhuis kwam toen onder de kerk.” Na het behalen van haar secretaressediploma bij instituut ‘Inavo’ (hoek Middenweg en Hogeweg) werkte Wil op kantoor. Met haar vriendinnen ging zij dansen bij Sandman aan de Amstel of bij de ‘Instuif’, katholieke dansavonden in de Vredesparochie. In die roomse omgeving ontmoette zij haar ware liefde, Niek Bart.
Het poortje en de Hipsekrib
Vanaf mijn geboorte in 1956 hebben “wij” de Olthofjes op de Hof gewoond (tussen de Kerk en de Tennisbaan. De Hof was incl. de Pastoor zijn tuin (en het dak), de scholen (Lidwina en de Clara Feij) en natuurlijk het poortje waren ons speelterrein. Als kind was er een simpele regel : niet van het Hof af en als de lichtjes aangaan (of he belletje ging) thuis komen. Dat was helder. Er stonden nog weinig auto’s, dus je kon altijd voetballen op straat, bij ons in het tussenstraatje of bij school met leeftijdgenoten, waaronder Peter Schoof hierboven en op het kerkplein (o.a. met André Bootsman). Het poortje was idd een beetje griezilge doorgang, want slecht verlicht. Ook een plek voor vrijende paartjes. Geesten en demonen heb ik er nooit gezien. Wel een “boze buurman”als we probeerde in 1 van de schuren te komen of erop te klimmen. In de Hipsekrib mocht je niet komen (waarom werd pas later duidelijk). Genoeg nog te melden over de Lidwina, de tennisbaan, de Martelaren, de verkenners (scouting op de Kruislaan), RKSV de Meer. etc. Ik blijf jullie volgen !
Paul Olthof – 2013
Linnaeushof 30
Ik ben geboren in 1947 op het linnaeushof 30-2hoog.Boven de fietsestalling van :Visser.M.n zus was 2 jaar ouder en m.n broer 5 jaar jonger.Wij waren niet Katholiek maar veel vriendjes en vriendinnetjes wel [behalve degene die niet met ons mochten spelen]en daarom deden we gewoon mee met de doop..trouw..diensten in de kerk ,en niemand stuurde ons weg.De processies rondom de tuin van de kerk spannend ,maar waar ze over gingen,geen idee.Ik zat op de 5 de Montessorischool in de herschelstraat maar de verhalen over de Clara Fey school met de nonnen!!!!!Alleen als wij wel eens in het klooster mochten komen vriendelijke nonnen.De doorgang naar de linnaeusparkweg noemde wij :Het Poortje.S,Avonds mocht ik er echt niet door [maar het was wel om over de Hogeweg of Wethouder Frankeweg] naar blokfluitles.De Hipsekrib [linnaeusdwarsstraat] mocht je niet komen.Op de hoek het cafe en op het balkon hadden ze een aapje dat werd verteld.Nu Elsas leuk eetcafe.Onder de kerk zaten de kabouters [scouting] wij keken erop en mochten ook wel eens binnen komen.Een fijne jeugd met veel herinneringen.
Marion de Boer-Schreuder – 2016