31 december 1959 – 31 december 1970
Auteur: Lucia Peters – Verteller: De heer en mevrouw Krap 80 en 78 jaar oud (in 2003), wonen sinds 1963 in de Watergraafsmeer.
Mevrouw Krap vertelt dat zij en haar man ontzettend heimwee hadden naar hun oude buurt toen ze hier pas woonden. Hiervoor woonden ze in de Wittenburgerstraat; kamer, keuken met alkoof die ze helemaal verbouwd hadden. Toen ze een kind kregen werd de ruimte te klein en hebben ze woningruil gedaan. In Wittenburg werd “een lolletje gemaakt” en werd gelachen samen. “Als je boodschappen deed was je het eerste halfuur niet terug. Die had wat te vertellen, en die. Of het was: ‘Weet je die danspas nog van dansles?’ En dan werden in de winkel de laatste danspassen doorgenomen.”
In de Watergraafsmeer voelden de heer en mevrouw Krap zich niet geaccepteerd, de andere Watergraafsmeerders voelden zich veel beter. Ze konden de mensen niet eens goed verstaan: “het was zo’n kouwe kak! Naderhand, toen ze zagen dat wij de woning opgeknapt hadden, ging het iets beter. Nu na 40 jaar weet ik nog niet hoe mijn buren heten.”
De ruimte en het groen in de meer vinden ze heerlijk – op Wittenburg was het één lange straat -, maar het contact mist ze nog steeds. Een tijdje terug kregen ze nieuwe benedenburen, jonge mensen. Die kwamen een kopje koffie halen voor de kerst. Voor het eerst na 40 jaar hebben ze contact met de buren.
Mooie Volvo Amazone
Heb mijn jeugd in Amsteldorp doorgebracht, was heerlijk daar en iedereen kende elkaar.
Nu in Arnhem in een buitenwijk is dat wel anders.
Jaren lang op de Archimedeslaan gewoond! Geweldige jeugd gehad, je kon altijd buiten spelen.Toen later de Jaap Eden ijsbaan kwam kon je je als puber ook in de winter je prima vermaken.
Prima gewoond in de Wakkerstraat nr 9.Onze buren waren de Fam Banning.Daarna verhuisd naar Durgerdam 2,5 jaar.Toen weer terug naar Watergraafsmeer,Kamerling Onneslaan.Wat een prachttijd.De Elsaz was de stamkroeg.
Wat leuk om wat te lezen van de heer en mevrouw Krap!
Ik heb ze beiden gekend. Ik was vriend met Martin, hun zoon.
Misschien kennen ze me nog wel… ik woonde op nr. 26.
Vaak met Martin gefietst. En altijd zeuren om ijsjes die we kochten bij de Spar op de hoek.
Mw Krap gooide dan geld vanaf 3 hoog 🙂
Volgens mij reedt de hr. Krap op een blauwe motor.
Groet vanuit Lelystad!
Ik ben opgeroeid op het Linnaeushof en gewend aan de buurt, maar getrouwd met een man die geboren is op de Elandsgracht [Jordaan] was heel wat anders , dat zeker.Na mijn trouwen ging ik ook naar de Elandsgracht en daar zijn ze zeker meer met elkaar maar ook het bemoeien natuurlijk, ik had er geen last van, maar toen we na 2 jaar naar het Archimedesplantsoen verhuisde en voor mij was dat thuiskomen, zei mijn man ; Achter de gordijnen wordt je bekeken en op straat nemen ze hun hoedje af voor je, maar het was moeilijk wennen voor hem.Dat is nu natuurlijk beide buurten heel anders geworden in de loop van 53 jaar en wonen wij nu al 20 jaar in Heemskerk en dat is ook veranderd natuurlijk. De namen van Cor Kaan herken ik zeker; DR.Kaan ,Spar.groentewinkel.
Marianne Spaltman ik woon nog niet in mijn huis, maar ik ken al mijn buren al
Paul Spaltman In Amsteldorp is nog een dorpse sfeer gelukkig!
Cor Koelewijn Ha… de Pythagorasstraat. Woonde op nr. 26 t.o. dr. Kaan. Van 1962-1977. Kende wel zeker de buren hoor. Van fietsenstalling (hr. Sterk, melkboer (fam. Grijs), Schoenmaker, Spar, Sigarenwinkeltje, Groenteman enz enz.
Cobi Blommestein Ik herken dit helemaal niet. Ben laats nog bij mijn oude buurvrouw langs geweest, die woont er nog steeds. Heb ook nog contact met andere uit de buurt. Linnaeusparkweg en de pythagorusstraat.
Willem Boerakker Dit herken ik ook niet. Herinner mij dat iedereen in het buurtje, rondom het plein voor de v.d. Waalschool en de Montesorieschool in de Copernicusstraat elkaar kenden alsof je in een dorpje woonde. Of het nu via de kinderen die voetbalden op het pleintje of via school of kerk, je kende elkaar en had kontakt met elkaar. Ik woonde daar bij mijn ouders van 1950 tot 1971.
Edith Schneider-Vermolen Woon in de Wgm vanaf 1952 tot iig nu. In onze straten (rondom het Mariotteplein) kende men elkaar wel hoor, zeker de directe buren. Ja, het zgn Amsterdamse joviale gevoel, dat hing er niet. Alleen wat we niet kenden, misten we niet.