Nog altijd zeer gehecht aan D.J.K.
Nico Meijer groeide op in de Wetbuurt waar zijn vader een schildersbedrijf had tot 1953. Van de oorlogsjaren herinnert hij zich niet veel. Hij weet alleen nog dat Duitse soldaten van het afweergeschut dat stond opgesteld op een groot opgespoten terrein tussen de Emmakerk (nu De Bron geheten), Pasteurstraat en de Middenweg en daar in enkele barakken bivakkeerden, bij onraad met hun auto’s in de Wetbuurt tussen de huizen gingen staan. Het viel hem op dat sommige Wetbuurters gewoon een praatje maakten met de soldaten.
Bij de bevrijding renden de buurtbewoners allemaal de Weesperzijde op om naar de intocht van de Canadezen te kijken. Dat was natuurlijk geweldig !
Nico ging naar de Abraham van Riebeeckschool. Dit gebouw, helaas afgebroken, stond op de plaats van het Zorgcentrum De Open Hof (geopend in 1966). Wegens ruimtegebrek moest hij in de 5e en 6e klas lessen volgen op de Ringdijk, waar later de Mytylschool was. Hij moest daarvoor iedere dag via de Schagerlaan, (nu Julianapark) langs boer Kars naar de Ringdijk lopen. De Hugo de Vrieslaan was er nog niet, daar waren weilanden, dus kon je alleen maar langs dezelfde route.
In de hoogste klas ging hij 3 dagen op schoolreisje naar Oud Valkeveen. Er werd overnacht in een gebouw. Door de verzuiling had je in die tijd helemaal geen contact met katholieke kinderen of kinderen die op een christelijke school zaten. Ria Valk b.v. die ook in de buurt woonde ging helemaal naar de Rijnstraat naar een katholieke school. Zelf was hij Nederduits-Hervormd waar hij pas achter kwam toen hij in militaire dienst zat en men hem daarop wees i.v.m. een te volgen kerkdienst ! Ze waren dus eigenlijk alleen maar kerkleden op papier !
Schaatsen deed hij op het vijvertje bij de Von Guerickestraat op z.g. zwierschaatsen. Met een stick erbij kon je dan ijshockeyen.
Ook zwemmen in de Keulse Vaart was een favoriete bezigheid. Het was een sport om als er een sleepboot met zandschuiten langskwam op die schuiten te klimmen en mee te varen, de Amstel op naar het Kalfje, waar ze werden leeggezogen. Het zand werd opgegraven in de omgeving van Nigtevegt en Nederhorst den Berg en was bestemd voor de ophoging van de nieuwe woonwijk Buitenveldert. Als de schuiten gelost waren en hoog op het water lagen weer stiekem meevaren naar de Keulse Vaart en zorgen dat je niet gesnapt werd. Op de Weesperzijde bevonden zich toendertijd veel bedrijfjes, o.a. pompstation Slagboom, maar ook een koffiehuis waar ik wel eens als 12-jarige één sigaret voor mezelf ging kopen.
Nico ging na een opleiding tot timmerman werken bij Werkspoor. En later bij het huidige Holiday Inn hotel (vroeger Grand Hotel Caransa), waarna hij nog een aantal jaren bij Turmac heeft gewerkt.
Dansles kreeg hij bij Huizinga. (Nico is niet zeker van de naam. Wie weet het wel ?). Dat was in een gebouwtje op de plek waar nu de Kamerlingh Onneslaan begint, vlakbij de Middenweg. Daarna was het elke week dansen bij Cosy Corner, Middenweg nr. 86, een zeer bekende dansgelegenheid in die tijd. Daar leerde hij zijn vrouw kennen die samen met een vriendin helemaal uit de Spaarndammerbuurt kwam.
Voetballen deed hij bij DJK, mede door zijn vader opgericht in 1918. Maar eigenlijk hoorde je, als je in de Wetbuurt woonde, bij JOS te voetballen. Dus als hij wel eens bij JOS op het terrein verscheen werd hij weggestuurd :”Ga jij maar naar DJK. Wegwezen !” Hij trok zich dat wel erg aan, alhoewel het misschien niet zo kwaad bedoeld was.
DJK had zijn velden bij de Middenweg. Via de 1e Kruislaan (het gedeelte tussen de Rozenburglaan en de Middenlaan), waar toen nog boerderij Meergenoegen van boer Koopmans stond en de 2e Kruislaan (het gedeelte over de Middenweg) liep je daarnaar toe.
Bij DJK is hij jaren penningmeester geweest en ook nu is hij nog vaak in het clubhuis te vinden. DJK is in 1993 gefuseerd met Madjoe en heet nu FORTIUS.
Vroeger waren er bij een thuiswedstrijd heel veel echtgenotes met kinderen aanwezig en bleef men ook na de wedstrijd nog lang hangen. Heel gezellig allemaal. Tegenwoordig gaat men snel na de wedstrijd naar huis. Dat gaat ten koste van het clubgevoel. Heel jammer, maar zo is het tegenwoordig nu eenmaal. Ondanks dat is Nico nog steeds zeer gehecht aan zijn voetbalclub !
Jo Haen-van Langen
Petra te Boekhorst-van Doorneveld zegt
Wat een herkenbaar verhaal. Ik kwam vaak bij jullie. Woonde ernaast (boven) naast Dijkie. Speelde ook met Ellie (je zusje). Jullie hadden kippen en een douche in de schuur. Wij waren ook Jossers. Maar kan mij niet herinneren dat mensen of kinderen van andere clubs niet op het Jos-terrein mochten. Wat naar voor je.
Hartelijke groet, Petra van Doorneveld
Hans Wiersma zegt
Hans Wiersma vind het een leuk verhaal.