De notenwinkel van de familie Fontijn

1957 – 2017

Auteur: Jo Haen – Verteller: Bep Fontijn-de Heij (1937) Geboren in de Haarlemmermeer. Zij heeft samen met haar man Piet jarenlang de notenwinkel C’est Bon op de Hogeweg 1a gerund.

Na 15 jaar in Australië gewoond te hebben woont Bep Fontijn sinds de dood van haar man Piet een paar jaar geleden weer boven de notenwinkel C’est bon, Hogeweg 1a, waar zij en Piet in 1957 zijn begonnen met een groentenwinkel. Als jongen reed hij al mee op de groentenkar van zijn vader die op de Amstelveenseweg met paard en kar groenten en fruit ventte. Piet behaalde zijn vakdiploma’s en was eerst met een groentenwinkel begonnen op het Kastanjeplein.

Daarna dus de winkel op de Hogeweg. Dat liep goed maar in die tijd kwam, eind jaren 50, het grootwinkelbedrijf opzetten en ze begrepen al snel dat ze met een winkel met alleen groenten en fruit op den duur niet zouden kunnen opboksen tegen de grootgrutters. Bij de markthallen kwam Piet toen in contact met een handelaar in dadels en vijgen.
Dat leek hem wel wat. Door zich aan te sluiten bij een club van notenwinkels, C’est bon genaamd, opgezet door de heer Th. Fonville , kon hij profiteren van de voordelen daarvan. Zo werd er gezamenlijk ingekocht waardoor men scherpere prijzen kon bedingen. Piet verkocht voortaan geen groente meer, alleen nog fruit en daarnaast begon hij met de verkoop van diverse noten en dadels. Hij maakte er een zelfbedieningswinkel van, dat was de nieuwe trend, maar dat beviel hem al heel snel niet. Alleen maar achter de kassa zitten vond hij niks, hij wilde liever zelf de klanten helpen, dus met de zelfbediening was het gauw afgelopen.

De taken waren verdeeld, zijn zus hielp de klanten in de notenafdeling , terwijl Piet de fruitverkoop voor zijn rekening nam, maar dat laatste bleek geen succes. De klanten kwamen niet voor alleen fruit naar de winkel, ze wilden dan ook meteen groenten meenemen. Toen werd ook met de fruitverkoop gestopt en beperkte Piet zich alleen tot de verkoop van allerlei soorten noten en dadels. Bovendien werd er ook wijn aan het assortiment toegevoegd, waarvoor Piet zelf een wijnstelling timmerde. Veel artikelen werden in geschenkverpakking aangeboden, vooral in de paas- en kersttijd.

Onder de winkel bevindt zich een grote kelder, waar al eerder een koelkast was geplaatst voor de groente. Maar ook de noten konden daarin worden bewaard. Die moesten na de jaarlijkse oogst voor een jaar tegelijk worden ingekocht. Pinda’s, mét of zonder vlies, werden zelf gebrand. Daarvoor had Piet bij een verkoping een oude koffiebrander gekocht voor 300 gulden. Hij liet hem opknappen en het apparaat voldoet nog steeds prima. Op Koninginnedag werd hij buiten voor de winkel neergezet en kon het publiek het branden van de pinda’s van dichtbij gadeslaan.

Ook brandde/brandt men zelf de noten o.a. cashewnoten, die ‘rauw’ worden aangeleverd. Ook worden de dadels zelf gevuld. Alles van de beste kwaliteit, daar had Piet een neus voor, alleen het allerbeste was goed genoeg. Abrikozen en rozijnen uit Australië, alsmede gekonfijt fruit en gember. Walnoten uit Frankrijk, want dat zijn de beste. En ook kan men er terecht voor verschillende soorten koffie, thee en wijn. En nog veel meer lekkere dingen, te veel om op te noemen.

In 1996 zijn Piet en Bep gestopt. Hun zoon Peter zou de zaak overnemen. Maar aangezien Peter zelf een notenwinkel had op het Bijlmerplein en die wegens verplichtingen niet meteen kon sluiten, heeft Hans van Dommelen, die al vanaf zijn 5e jaar meehielp in de winkel en ‘bij het interieur hoorde’ zoals Piet zei, de zaak de eerste tijd waargenomen.

Piet en Bep gingen reizen en emigreerden zelfs naar Australië. De zaak is bij Peter en zijn vrouw Maud in goede handen. De zaken gaan goed, vooral nu er steeds meer gebouwd wordt in Oost en er steeds meer mensen bij komen die wat uit te geven hebben. In de Watergraafsmeer woont tegenwoordig veel kapitaalkrachtig publiek, wat gunstig is voor de winkel.