1960 – 2023
Sinds 1975 schreef toenmalig Watergraafsmeerder Frank Roos voor het Amsterdams Stadsblad. (De krant was als Wiering’s Weekblad begonnen aan de Hogeweg.) De redactie vroeg hem artikelen voor de nieuwe pagina Oost. Later organiseerde hij edities voor alle windrichtingen in de stad plus kranten in Buitenveldert en de Bijlmer. Jarenlang beheerde hij het Watergraafsmeer-archief van historicus Jaap Kruizinga. In een serie korte stukken haalt hij herinneringen op.

Stoel van de laatste burgemeester
Tijdens een grote opruimactie van meubilair in het gebouw van Gemeente Waterleidingen dook in 1960 een stoel op die de aandacht trok. Het was een ouderwetse armstoel met in de rug een uit hout gesneden zwaan en de letters WGM. Al snel rees het vermoeden dat die stoel iets met de gemeente Watergraafsmeer te maken had. Onderzoek bevestigde dat op die stoel ook de laatste burgemeester van de opgeheven gemeente had gezeten. Hij moet in de raadszaal van de gemeentesecretarie aan de Linnaeusparkweg hebben gestaan. Op die stoel zat op 31 december 1920 burgemeester J.W. de Wit toen hij voor het laatst een vergadering afhamerde en zijn ambtsketen aflegde


In de vergaderruimte van Gemeentewaterleidingen
De stoel heeft omzwervingen gemaakt voor hij op de zolder belandde, maar die zijn nooit opgehelderd. Kort daarna stond hij als pronkstuk in een tentoonstelling over de geschiedenis van
Watergraafsmeer. Die werd ingericht in de Koningskerk aan de Van ’t Hofflaan. Behalve de stoel, was daar ook de ambtsketen te zien, plus twee stembussen. Later dook de zetel nog eens op bij een tentoonstelling in een gebouw van de Jaap Edenbaan. De overige raadszetels, niet versierd met een zwaan, bleken ook niet allemaal verloren. Een paar stonden in de vergaderruimte van Gemeentewaterleidingen, opnieuw gestoffeerd. Ze belandden in het pompcomplex in Vogelenzang.
Opnieuw en stijlvol bekleed
Dé stoel staat inmiddels al jaren in… Zeist. Jaap Kruizinga, die in 1960 geraadpleegd werd over de herkomst ervan, had het object lange tijd in zijn woonkamer aan het Robert Kochplantsoen staan. Zijn weduwe, Elika, verhuisde hem mee toen zij verhuisde. De stoel van De Wit heeft zij opnieuw en stijlvol laten bekleden. Onder de poten zitten houten blokjes; De Wit was klein en had daar kennelijk problemen mee. Verkopen doet ze hem niet. Haar dochter heeft geen belangstelling, dus uiteindelijk belandt de stoel weer in Watergraafsmeer, verzekert Elika.
Wat een leuk verhaal, nooit geweten, dat op de linnaeusparkweg een hulpsecretarie gevestigd was, terwijl ik nb op de parkweg woonde.
Graag meer duidelijkheid… Eerder las ik een keer dat de gemeente waterleidingen de stoel op de stoep hadden gezet als grof vuil en dat Jaap Kruizinga die daar net op tijd weg haalde.. mijn vader werkte als kassier bij de gemeente waterleidingen en wij woonden om de hoek van waar Jaap Kruizinga woonde… Ik herinner mij dat mijn vader in die tijd een keer na het avondeten zei, ik moet even om de hoek……. Mijn fantasie is dat hij mogelijk Jaap heeft getipt over het op de stoep zetten van die stoel…. Verder strookt de vermelding in dit verhaal van een opruiming in 1960 niet met de opmerking van Jaap Kruizinga in1960 dat hij de stoel al jaren in zijn bezit had… Dank voor elke publicatie… fijn allemaal te lezen en herinneringen op te halen.
Beste Frans Blaas, leuk dat u reageerde op mijn bijdrage. De informatie die ik weergaf staat in het blad De Overstort, een personeelsblad van Gemeente Waterleidingen uit februari 1961. En, dat blad zit in het archief van Jaap Kruizinga dat ik ooit van hem overnam. Ik mag er dus van uitgaan dat het klopt. Vriendelijke groet, Frank
19 maart 2013
Tijdens een lezing die ik in 2013 mocht verzorgen in de Linnaeus Boekhandel in het kader van de boekenweek en waarvan het thema was “Gouden tijden, zwarte bladzijden”, heb ik de hele avond op de stoel van de laatste burgemeester mogen zitten. Elika Kruizinga had me daarvoor toestemming gegeven en de stoel uit Zeist meegenomen. Aanleiding was de uitgave van het boekje Het knappe trappie van tante Marie t.g.v. het 10-jarig bestaan van Geheugen van Oost.
Jo Haen