Door Ron de Wit, beheerder van deze site
De openbare toiletten in Amsterdam golden in de 18de en 19de eeuw als een van de ontmoetingsplekken voor homoseksuelen. Pas na de Tweede Wereldoorlog kregen zij toestemming om eigen cafés en dancings te openen, dus ontmoetten mannen elkaar tot die tijd elders. Die ontmoetingen in toiletten echter, daar waren de Amsterdamse autoriteiten niet blij mee.
Sinds de in 1811 door de Fransen geïntroduceerde Code Pénal was homoseksualiteit weliswaar niet meer strafbaar; seksuele verrichtingen in het openbaar waren wel verboden. Om aan de activiteiten een eind te maken, moesten de mannen dus op heterdaad worden betrapt.
Toen in de 19de eeuw de eerste urinoirs in het stadsbeeld verschenen, hadden de ontwerpers op de tekentafel hun voorzorgsmaatregelen getroffen. Men ontwierp ze zo dat de mannen niet bij elkaar in het kruis konden kijken en van buitenaf de voeten en de hoofden van de gebruikers zichtbaar waren. Desondanks bleef het ‘pisbakken lopen’ langs vaste plekken nog decennialang bestaan.
Ook in de Watergraafsmeer: Celsiusstraat, Linnaeuskade, Linnaeusparkweg en Middenweg.
Ja, je wil het niet geloven. Die op de hoek kruislaan middenweg grensde aan de begraafplaats. Wij jonge knulletjes konden zo lenig als we waren zonder de vieze wanden te raken door het rechthoekige gat naar de begraafplaats komen om daar te spelen.
Schoonmaken urinoirs in Amsterdam
Bron: Amsterdam Kalender – 13 maart 2015