28 januari 2018
Door: Door: Jo Haen (1939) Ik ben geboren in Purmerend. Woon sinds 1963 in de Watergraafsmeer. Samen met Ron de Wit beheer ik deze website. Ik schrijf verhalen, interview mensen in de WGM en organiseer verhalenwandelingen.
Op zondag 28 januari organiseerde Vrienden van Watergraafsmeer onder mijn leiding een verhalenwandeling door de Dapper- en Indische Buurt met als toetje een concertje in de NedPh0-koepel (voormalige Gerardus Majellakerk) op het Ambonplein.
Het enthousiasme was groot. Wel 30 mensen hadden zich aangemeld. Eigenlijk te veel, maar ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen, al moet ik toegeven dat dat misschien ten koste gaat van de verstaanbaarheid.
‘Zondag geen rustdag’, was het eerste verhaal. Een verhaal over die z.g. ‘goeie, ouwe tijd’ toen moeder op zondag de kleding van de kinderen moest wassen, zodat ze op maandag weer met schone kleren naar school konden gaan. De tijden zijn wel veranderd! Ook het stukje Polderweg waar we langsliepen was door alle nieuwbouw bijna onherkenbaar.
Het Muiderpoortstation (uit 1939) kun je niet passeren zonder te denken aan al die Joodse Amsterdammers die daar met hun tas met spullen op de trein gezet werden, op weg naar het einde… Op het plein een monument van Karel Appel en gedichten van Victor van Vriesland.
De Dapperstraat zag er verlaten uit, zo zonder de marktkramen, al kon je nu wel beter de nog bestaande oude huizen en de nieuwbouw bekijken. Op de hoek van de 1e van Swindenstraat las ik het hilarische verhaal voor van de vader van de schrijfster die in de oorlog ’s avonds de Asbak (oud woord voor vuilnisbak) ging buiten zetten terwijl alles verduisterd en de straat pikkedonker was. Hij bleef de hele nacht weg. Men begreep er niks van en ging maar naar bed. ’s Morgens stond hij ineens in de kamer en op de vraag waarom hij zo lang was weggebleven antwoordde hij: “Ik ging toch de asbak legen”! Hij had door de verduistering de huisdeur niet meer kunnen vinden en de nacht buitenshuis doorgebracht. Waar, vertelt de historie niet.
De plaquette in de muur onder het spoorwegviaduct ter herinnering aan de verhoging van de spoordijk in 1939 was voor velen een verrassing. “Nooit eerder gezien”.
De straten van de Indische Buurt die het eerst werden aangelegd lopen enigszins in een bocht. Die straten volgen nog het patroon van de oorspronkelijke polderverkaveling. Bij de bouw van het tweede gedeelte (rondom het Ambonplein) heeft men dit losgelaten en de straten recht aangelegd.
In de Balistraat 29 had Nathan Waterman voor de oorlog een snoepwinkeltje. Maar hij liep ook met een snoepkar langs de sportvelden, samen met zijn twee zoontjes. Helaas is hij en zijn familie in de oorlog in Auschwitz vermoord. Het pand waar hij zijn winkeltje had bestaat nog maar tot onze verbazing zagen we dat de winkelruit was ingegooid en flinke schade had opgelopen, al was er nieuw glas overheen aangebracht. Was dit serieus of moest dit kunst voorstellen? Hopelijk het laatste.
Als afsluiting van de wandeling kregen we een rondleiding in de NedPho-koepel (de voormalige Gerardus Majellakerk) in de Batjanstraat, dronken we een kopje koffie en genoten van een klein concertje door 2 fagottisten en 1 tuba-speler van het Nederlands Philharmonisch Orkest. De kerk is nu het onderkomen van dit orkest. Goed dat dit kerkgebouw uit 1926 van architect Jan Stuyt niet in slopershanden is gevallen en een prachtige bestemming heeft gekregen.
Met dank aan Toine Roestenburg voor de foto’s.
Geef een reactie